Job 29
1 Job vervolgde zijn rede, en sprak
Job spoke again,
2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
“I wish/desire that I could be like I was previously, during the years when God took care of me.
3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
During those years, [it was as though] God’s lamp [MET] shone on me and gave me light while I walked in the darkness.
4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
At that time I was young and strong, and because God was my friend, [he protected] [PRS] my tent.
5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
Almighty [God] was with me during those years when all my children were around me.
6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
[My herds] provided me with plenty of milk, and streams of oil flowed from the rock where my olives were pressed.
7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
“Whenever I went to [the place where the elders gathered at] the city gate, I sat down with them,
8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
and when the young men saw me, they stepped aside [respectfully], and the old men [also] stood [respectfully].
9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
The leaders of the people stopped talking [DOU],
10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
and even the most important men became quiet and ceased talking [MTY] [in order to hear me speak to them].
11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
When they [SYN] all heard [what I told them], they said good things about me. When they [SYN] saw me (OR, what I had done), they commended me,
12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
because I had helped the poor people when they cried out for help and I aided/helped orphans who had no one else to help them.
13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
Those who were suffering and about to die praised [PRS] me, and I caused widows [SYN] to sing joyfully, [because of my helping them].
14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
I always acted justly; my continually doing that was like [MET] a robe that I wore and a turban [that was wrapped around my head].
15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
[It was as though] [MET] I was eyes for blind people and feet for people who were lame.
16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
I was [like] [MET] a father to poor people, and in courts I defended those who were strangers.
17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
My causing wicked people [to be unable to continue oppressing others was like] [MET] breaking the fangs [of fierce wild animals] and forcing them to drop from their teeth/mouths the animals that they had caught/seized.
18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
“At that time I thought, ‘Surely I will live securely, until I am very old [SIM], and I will die at home [with my family].’
19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
I was [like a tree] [MET] whose roots reach down into the water and whose branches become wet with dew each night.
20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
People always honored me, and I was always [strong like] [MET] a new bow.
21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
“When I spoke, people waited to hear [what I would say] and remained silent until I advised them [what they should do].
22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
After I finished speaking, they did not say any more; [it was as though] [MET] my words fell on their ears [like refreshing drops of rain].
23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
They waited for me [to speak] like they wait for rain; they [appreciated what I said] like [MET] [farmers appreciate] the final rain in the spring [before the dry season].
24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
When they were discouraged, I smiled at them [to encourage them]; they became encouraged when they saw that I approved of them.
25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
I was their leader, and I decided what things [would be good for them to do]; I was among them like [SIM] a king who is among his troops; I was like someone who comforts [others] who are mourning.”
