Job 29
1 Job vervolgde zijn rede, en sprak
Job also added to this, using figures of speech, and he said:
2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
Who will grant to me that I might be as I was in former months, according to the days when God kept watch over me?
3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
At that time, his lamp shined over my head, and by his light, I walked through the darkness.
4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
I was then just as in the days of my youth, when God was privately in my tabernacle.
5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
At that time, the Almighty was with me and my children surrounded me.
6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
Then, I washed my feet with butter, and a boulder poured out rivers of oil for me.
7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
When I went to the gate of the city, or to the main street, they prepared a chair for me.
8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
The youths saw me and hid themselves, and the elders, rising up, remained standing.
9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
The leaders stopped talking, and they placed a finder over their mouth.
10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
The commanders subdued their voice, and their tongue adhered to their throat.
11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
The ear that heard me, blessed me, and the eye that saw me, gave testimony for me.
12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
This was because I had freed the poor, who cried out, and the orphan, who had no helper.
13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
The blessing of him who would have been destroyed came upon me, and I consoled the heart of the widow.
14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
I put on justice, and I clothed myself with my judgment, like a robe and a diadem.
15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
I was an eye for the blind and a foot for the lame.
16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
I was the father of the poor; and if I lacked knowledge about any case, I investigated very diligently.
17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
I crushed the jaws of the impious, and I took away prey from his teeth.
18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
And I said, “I will die in my little nest, and like a palm tree, I will multiply my days.
19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
My root has been spread beside the waters, and the dew will remain with my harvest.
20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
My glory will always be restored, and my bow will be restored to my hand.”
21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
Those who heard me, expected vindication, and they listened closely in silence to my counsel.
22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
To my words, they dared to add nothing, and my eloquence poured over them.
23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
They waited for me as for rain, and they opened their mouth as for belated rains.
24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
If I had ever laughed at them, they would not have believed it, and the light of my face was not cast down towards the ground.
25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
If I wished to go to them, I sat down first, and, though I sat like a king surrounded by an army, yet I was a comforter to those who mourned.
