Job 29

1 Job vervolgde zijn rede, en sprak

Ještě dále Job vedl řeč svou, a řekl:

2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,

Ó bych byl jako za časů předešlých, za dnů, v nichž mne Bůh zachovával,

3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;

Dokudž svítil svící svou nad hlavou mou, při jehož světle chodíval jsem v temnostech,

4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!

Tak jako jsem byl za dnů mladosti své, dokudž přívětivost Boží byla v stanu mém,

5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;

Dokudž ještě Všemohoucí byl se mnou, a všudy vůkol mne dítky mé,

6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;

Když šlepěje mé máslem oplývaly, a skála vylévala mi prameny oleje,

7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:

Když jsem vycházel k bráně skrze město, a na ulici strojíval sobě stolici svou.

8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,

Jakž mne spatřovali mládenci, skrývali se, starci pak povstávali a stáli.

9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.

Knížata choulili se v řečech, anobrž ruku kladli na ústa svá.

10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;

Hlas vývod se tratil, a jazyk jejich lnul k dásním jejich.

11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!

Nebo ucho slyše, blahoslavilo mne, a oko vida, posvědčovalo mi,

12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;

Že vysvobozuji chudého volajícího, a sirotka, i toho, kterýž nemá spomocníka.

13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;

Požehnání hynoucího přicházelo na mne, a srdce vdovy k plésání jsem vzbuzoval.

14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.

V spravedlnost jsem se obláčel, a ona ozdobovala mne; jako plášť a koruna byl soud můj.

15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;

Místo očí býval jsem slepému, a místo noh kulhavému.

16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.

Byl jsem otcem nuzných, a na při, jíž jsem nebyl povědom, vyptával jsem se.

17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.

A tak vylamoval jsem třenovní zuby nešlechetníka, a z zubů jeho vyrážel jsem loupež.

18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;

A protož jsem říkal: V hnízdě svém umru, a jako písek rozmnožím dny.

19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;

Kořen můj rozloží se při vodách, a rosa nocovati bude na ratolestech mých.

20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!

Sláva má mladnouti bude při mně, a lučiště mé v ruce mé obnovovati se.

21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;

Poslouchajíce, čekali na mne, a přestávali na radě mé.

22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.

Po slovu mém nic neměnili, tak na ně dštila řeč má.

23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.

Nebo očekávali mne jako deště, a ústa svá otvírali jako k přívalu žádostivému.

24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.

Žertoval-li jsem s nimi, nevěřili; pročež u vážnosti mne míti neoblevovali.

25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.

Přišel-li jsem kdy k nim, sedal jsem na předním místě, a tak bydlil jsem jako král v vojště, když smutných potěšuje.