Job 28
1 Zeker, er is een plaats, waaruit het zilver komt, Een oord, waar het goud wordt gewassen,
Silvret har ju sin gruva, sin fyndort har guldet, som man renar;
2 Het ijzer uit de bodem gehaald, De steen tot koper gesmolten;
järn hämtas upp ur jorden, och stenar smältas till koppar.
3 Waar men in de uiterste duisternis doordringt, En de diepste plekken doorvorst. In de rotsen, duister en somber.
Man sätter då gränser för mörkret, och rannsakar ned till yttersta djupet,
4 Worden schachten gehakt door een volk, dat er niet hoort, Dat door de wandelaars wordt vergeten, Daar ver van de mensen hangt en zweeft;
Där spränger man schakt långt under markens bebyggare, där färdas man förgäten djupt under vandrarens fot, där hänger man svävande, fjärran ifrån människor.
5 En de aarde, waaruit het brood ontspruit, Wordt in haar ingewanden omgewoeld als door vuur.
Ovan ur jorden uppväxer bröd, men därnere omvälves den såsom av eld.
6 Haar rotsen zijn de plaats van saffier, Haar stof bevat goud;
Där, bland dess stenar, har safiren sitt fäste, guldmalm hämtar man ock där.
7 De arend kent er de weg niet heen, Het valkenoog bespeurt hem niet;
Stigen ditned är ej känd av örnen, och falkens öga har ej utspanat den;
8 De roofdieren betreden hem niet, De luipaard gaat er niet heen.
den har ej blivit trampad av stolta vilddjur, intet lejon har gått därfram.
9 De mens slaat zijn hand aan de harde steen, Woelt de bergen om van hun grondslag af,
Ja, där bär man hand på hårda stenen; bergen omvälvas ända ifrån rötterna.
10 Breekt gangen in de rotsen uit, Niets kostbaars ontsnapt aan zijn oog;
In i klipporna bryter man sig gångar, där ögat får se allt vad härligt är.
11 Hij zoekt de bronnen der stromen af, En brengt wat verborgen lag aan het licht.
Vattenådror täppas till och hindras att gråta. Så dragas dolda skatter fram i ljuset.
12 Maar de wijsheid, waar is zij te vinden, En waar is het oord van het inzicht?
Men visheten, var finnes hon, och var har förståndet sin boning?
13 De mens kent er de weg niet heen, In het land der levenden bevindt ze zich niet.
Priset för henne känner ingen människa; hon står ej att finna i de levandes land.
14 De afgrond roept: In mij is ze niet! De zee herhaalt: Ze is niet bij mij!
Djupet säger: "Hon är icke här", och havet säger: "Hos mig är hon icke."
15 Zij wordt niet gekocht voor het fijnste goud, Geen zilver gewogen, om haar te betalen;
Hon köper icke för ädlaste metall, med silver gäldas ej hennes värde.
16 Zij wordt niet geschat tegen goud van Ofir, Tegen kostbare onyx, noch saffier;
Hon väges icke upp med guld från Ofir, ej med dyrbar onyx och safir.
17 Geen goud, geen glaswerk kan haar evenaren, Geen gouden vaas is haar prijs.
Guld och glas kunna ej liknas vid henne; hon får ej i byte mot gyllene klenoder.
18 Paarlen en kristal zijn naast haar niet in tel, Het vinden der wijsheid gaat dat van koralen te boven;
Koraller och kristall må icke ens nämnas; svårare är förvärva vishet än pärlor.
19 Topaas van Koesj kan het niet bij haar halen, Het zuiverst goud weegt niet tegen haar op.
Etiopisk topas kan ej liknas vid henne; hon väges icke upp med renaste guld.
20 De wijsheid, waar komt zij vandaan; Het inzicht, waar is zijn plaats?
Ja, visheten, varifrån kommer väl hon, och var har förståndet sin boning?
21 Zij ligt verborgen voor het oog van al wat leeft, Verscholen voor de vogels in de lucht;
Förborgad är hon för alla levandes ögon, för himmelens fåglar är hon fördold;
22 De onderwereld en dood roepen uit: Onze oren hebben enkel van haar bij geruchte gehoord.
avgrunden och döden giva till känna; "Blott hörsägner om henne förnummo våra öron."
23 Het is God, die de weg naar haar kent, Hij alleen weet, waar zij toeft.
Gud, han är den som känner vägen till henne, han är den som vet var hon har sin boning.
24 Want Hij blikte tot aan de grenzen der aarde, Zag al wat onder de hemel bestond:
Ty han förmår skåda till jordens ändar, allt vad som finnes under himmelen ser han.
25 Toen Hij het gewicht van de wind bepaalde, De maat voor het water bestemde;
När han mätte ut åt vinden dess styrka och avvägde vattnen efter mått,
26 Toen Hij de regen zijn wet gaf, En de donder zijn weg.
när han stadgade en lag för regnet och en väg för tordönets stråle,
27 Toen aanschouwde Hij haar en verkondigde haar, Kende Hij haar en doorgrondde haar;
då såg han och uppenbarade henne, då lät han henne stå fram, då utforskade han henne.
28 Maar Hij sprak tot den mens: Zie, de vreze des Heren is wijsheid, En het kwade te mijden is inzicht!
Och till människorna sade han så: "Se Herrens fruktan, det är vishet, och att fly det onda är förstånd."
