Job 28
1 Zeker, er is een plaats, waaruit het zilver komt, Een oord, waar het goud wordt gewassen,
Silfret hafver sin gång, och guldet sitt rum, der det verkas.
2 Het ijzer uit de bodem gehaald, De steen tot koper gesmolten;
Jern tager man utaf jordene, och utaf stenar smälter man koppar.
3 Waar men in de uiterste duisternis doordringt, En de diepste plekken doorvorst. In de rotsen, duister en somber.
På mörkret varder ju en tid ände, och finner ju någor på sistone det fördolda.
4 Worden schachten gehakt door een volk, dat er niet hoort, Dat door de wandelaars wordt vergeten, Daar ver van de mensen hangt en zweeft;
Det springer ut en sådana bäck, att de, som bo deromkring, icke kunna gå deröfver till fots; han varder menniskomen allt för djup, och flyter sin kos.
5 En de aarde, waaruit het brood ontspruit, Wordt in haar ingewanden omgewoeld als door vuur.
Man får ock eld nedan utu jordene; der dock ofvantill bröd växer.
6 Haar rotsen zijn de plaats van saffier, Haar stof bevat goud;
Man finner saphir på somlig rum, och jordklimpar, der guld är uti.
7 De arend kent er de weg niet heen, Het valkenoog bespeurt hem niet;
Den stigen hafver ingen fogel kunnat, och intet gamsöga sett;
8 De roofdieren betreden hem niet, De luipaard gaat er niet heen.
De stolta barn hafva icke trampat honom, och intet lejon gångit deruppå.
9 De mens slaat zijn hand aan de harde steen, Woelt de bergen om van hun grondslag af,
Bär man också handena på stenen, och grafver bergen omkull.
10 Breekt gangen in de rotsen uit, Niets kostbaars ontsnapt aan zijn oog;
Man grafver bäcker utu hällebergen, och allt det kosteligit är, ser ögat.
11 Hij zoekt de bronnen der stromen af, En brengt wat verborgen lag aan het licht.
Man förtager strömmom vattnet, och hafver fram i ljuset det derutinnan fördoldt är.
12 Maar de wijsheid, waar is zij te vinden, En waar is het oord van het inzicht?
Huru vill man nu vishet finna, och hvar är rummet till förståndighet?
13 De mens kent er de weg niet heen, In het land der levenden bevindt ze zich niet.
Ingen vet hvar hon ligger; och varder icke funnen i de lefvandes lande.
14 De afgrond roept: In mij is ze niet! De zee herhaalt: Ze is niet bij mij!
Afgrundet säger: Hon är icke i mig; och hafvet säger: När mig är hon icke.
15 Zij wordt niet gekocht voor het fijnste goud, Geen zilver gewogen, om haar te betalen;
Man kan icke gifva der penningar före, ej heller silfver uppväga, till att betala henne med.
16 Zij wordt niet geschat tegen goud van Ofir, Tegen kostbare onyx, noch saffier;
Hon räknas icke vid Ophiriskt guld, eller vid kostelig onich och saphir;
17 Geen goud, geen glaswerk kan haar evenaren, Geen gouden vaas is haar prijs.
Guld och diamant kan icke liknas dervid, ej heller kan hon tillbytas för gyldene klenodier.
18 Paarlen en kristal zijn naast haar niet in tel, Het vinden der wijsheid gaat dat van koralen te boven;
Ramoth och Gabis aktar man intet; hon är högre aktad än perlor.
19 Topaas van Koesj kan het niet bij haar halen, Het zuiverst goud weegt niet tegen haar op.
Topats af Ethiopien varder icke lika skattad emot henne, och det renaste guld gäller icke deremot.
20 De wijsheid, waar komt zij vandaan; Het inzicht, waar is zijn plaats?
Hvadan kommer då visheten? Och hvar är rummet till förståndigheten?
21 Zij ligt verborgen voor het oog van al wat leeft, Verscholen voor de vogels in de lucht;
Hon är fördold för allas lefvandes ögon, och öfverskyld för foglarna under himmelen.
22 De onderwereld en dood roepen uit: Onze oren hebben enkel van haar bij geruchte gehoord.
Fördömelsen och döden säga: Vi hafve med vår öron hört hennes rykte.
23 Het is God, die de weg naar haar kent, Hij alleen weet, waar zij toeft.
Gud vet vägen dertill, och känner hennes rum.
24 Want Hij blikte tot aan de grenzen der aarde, Zag al wat onder de hemel bestond:
Förty han ser jordenes ända, och skådar allt det under himmelen är;
25 Toen Hij het gewicht van de wind bepaalde, De maat voor het water bestemde;
Så att han gifver vädrena sina vigt, och vattnena sitt matt.
26 Toen Hij de regen zijn wet gaf, En de donder zijn weg.
Då han satte regnena ett mål före, och tordönenom och ljungeldenom sin väg,
27 Toen aanschouwde Hij haar en verkondigde haar, Kende Hij haar en doorgrondde haar;
Då såg han henne, och räknade henne; tillredde henne, och fann henne;
28 Maar Hij sprak tot den mens: Zie, de vreze des Heren is wijsheid, En het kwade te mijden is inzicht!
Och sade till menniskona: Si, Herrans fruktan är vishet; och fly det onda är förståndighet.
