Job 28
1 Zeker, er is een plaats, waaruit het zilver komt, Een oord, waar het goud wordt gewassen,
Арӂинтул аре о минэ де унде се скоате ши аурул аре ун лок де унде есте скос ка сэ фие курэцит.
2 Het ijzer uit de bodem gehaald, De steen tot koper gesmolten;
Ферул се скоате дин пэмынт ши пятра се топеште ка сэ дя арама.
3 Waar men in de uiterste duisternis doordringt, En de diepste plekken doorvorst. In de rotsen, duister en somber.
Омул пуне капэт ынтунерикулуй, черчетязэ, пынэ ын цинутуриле челе май адынчь, петреле аскунсе ын негура ши ын умбра морций.
4 Worden schachten gehakt door een volk, dat er niet hoort, Dat door de wandelaars wordt vergeten, Daar ver van de mensen hangt en zweeft;
Сапэ о фынтынэ департе де локуриле локуите; пичоареле ну-й май сунт де ажутор, стэ атырнат ши се клатинэ, департе де локуинцеле оменешть.
5 En de aarde, waaruit het brood ontspruit, Wordt in haar ingewanden omgewoeld als door vuur.
Пэмынтул, де унде есе пыня, есте рэсколит ынэунтрул луй ка де фок;
6 Haar rotsen zijn de plaats van saffier, Haar stof bevat goud;
петреле луй купринд сафир ши ын ел се гэсеште пулбере де аур.
7 De arend kent er de weg niet heen, Het valkenoog bespeurt hem niet;
Пасэря де прадэ ну-й куноаште кэраря. Окюл вултурулуй н-а зэрит-о,
8 De roofdieren betreden hem niet, De luipaard gaat er niet heen.
челе май труфаше добитоаче н-ау кэлкат пе еа ши леул н-а трекут ничодатэ пе еа.
9 De mens slaat zijn hand aan de harde steen, Woelt de bergen om van hun grondslag af,
Омул ышь пуне мына пе стынка де кремене ши рэстоарнэ мунций дин рэдэчинэ.
10 Breekt gangen in de rotsen uit, Niets kostbaars ontsnapt aan zijn oog;
Сапэ шанцурь ын стынчь ши окюл луй привеште тот че есте де прец ын еле.
11 Hij zoekt de bronnen der stromen af, En brengt wat verborgen lag aan het licht.
Опреште курӂеря апелор ши скоате ла луминэ че есте аскунс.
12 Maar de wijsheid, waar is zij te vinden, En waar is het oord van het inzicht?
Дар ынцелепчуня унде се гэсеште? Унде есте локуинца причеперий?
13 De mens kent er de weg niet heen, In het land der levenden bevindt ze zich niet.
Омул ну-й куноаште прецул, еа ну се гэсеште ын пэмынтул челор вий.
14 De afgrond roept: In mij is ze niet! De zee herhaalt: Ze is niet bij mij!
Адынкул зиче: ‘Ну есте ын мине’, ши маря зиче: ‘Ну есте ла мине.’
15 Zij wordt niet gekocht voor het fijnste goud, Geen zilver gewogen, om haar te betalen;
Еа ну се дэ ын скимбул аурулуй курат, ну се кумпэрэ кынтэринду-се ку арӂинт;
16 Zij wordt niet geschat tegen goud van Ofir, Tegen kostbare onyx, noch saffier;
ну се кынтэреште пе аурул дин Офир, нич пе ониксул чел скумп, нич пе сафир.
17 Geen goud, geen glaswerk kan haar evenaren, Geen gouden vaas is haar prijs.
Ну се поате асемэна ку аурул, нич ку диамантул, ну се поате скимба ку ун вас де аур алес.
18 Paarlen en kristal zijn naast haar niet in tel, Het vinden der wijsheid gaat dat van koralen te boven;
Мэрӂянул ши кристалул ну сунт нимик пе лынгэ еа: ынцелепчуня прецуеште май мулт декыт мэргэритареле.
19 Topaas van Koesj kan het niet bij haar halen, Het zuiverst goud weegt niet tegen haar op.
Топазул дин Етиопия ну есте ка еа ши аурул курат ну се кумпэнеште ку еа.
20 De wijsheid, waar komt zij vandaan; Het inzicht, waar is zijn plaats?
Де унде вине атунч ынцелепчуня? Унде есте локуинца причеперий?
21 Zij ligt verborgen voor het oog van al wat leeft, Verscholen voor de vogels in de lucht;
Есте аскунсэ де окий тутурор челор вий, есте аскунсэ де пэсэриле черулуй.
22 De onderwereld en dood roepen uit: Onze oren hebben enkel van haar bij geruchte gehoord.
Адынкул ши моартя зик: ‘Ной ам аузит ворбинду-се де еа.’
23 Het is God, die de weg naar haar kent, Hij alleen weet, waar zij toeft.
Думнезеу ый штие друмул, Ел ый куноаште локуинца.
24 Want Hij blikte tot aan de grenzen der aarde, Zag al wat onder de hemel bestond:
Кэч Ел веде пынэ ла марӂиниле пэмынтулуй, зэреште тотул суб черурь.
25 Toen Hij het gewicht van de wind bepaalde, De maat voor het water bestemde;
Кынд а рындуит греутатя вынтулуй ши кынд а хотэрыт мэсура апелор,
26 Toen Hij de regen zijn wet gaf, En de donder zijn weg.
кынд а дат леӂь плоий ши кынд а ынсемнат друмул фулӂерулуй ши тунетулуй,
27 Toen aanschouwde Hij haar en verkondigde haar, Kende Hij haar en doorgrondde haar;
атунч а вэзут ынцелепчуня ши а арэтат-о, й-а пус темелииле ши а пус-о ла ынчеркаре.
28 Maar Hij sprak tot den mens: Zie, de vreze des Heren is wijsheid, En het kwade te mijden is inzicht!
Апой а зис омулуй: ‘Ятэ, фрика де Домнул, ачаста есте ынцелепчуня; депэртаря де рэу есте причепере.’”
