Job 28
1 Zeker, er is een plaats, waaruit het zilver komt, Een oord, waar het goud wordt gewassen,
Dhugumaan iddoon meetiin keessaa qotamu, lafti warqeen itti baafamee qulqulleeffamu jira.
2 Het ijzer uit de bodem gehaald, De steen tot koper gesmolten;
Sibiilli lafa keessaa baafama; sibiilli diimaan immoo dhagaa albuudaa irraa baqfama.
3 Waar men in de uiterste duisternis doordringt, En de diepste plekken doorvorst. In de rotsen, duister en somber.
Namni hamma dhuma dukkanaatti deema; moggaa akka malee fagoo dhaqees, dukkana hamaa keessa dhagaa albuudaa barbaada.
4 Worden schachten gehakt door een volk, dat er niet hoort, Dat door de wandelaars wordt vergeten, Daar ver van de mensen hangt en zweeft;
Inni lafa namoonni jiraatan irraa fagaatee iddoo miilli namaa ejjetee hin beeknetti boolla qota; namoota irraa fagaatee ni rarraʼa; asii fi achis ni raafama.
5 En de aarde, waaruit het brood ontspruit, Wordt in haar ingewanden omgewoeld als door vuur.
Lafa irraa garuu nyaatatu argama; jala isheetiin immoo akka waan ibidda taateetti geeddaramti;
6 Haar rotsen zijn de plaats van saffier, Haar stof bevat goud;
dhagaan isaa burqaa sanpeerii ti; biyyoon isaas warqee qaba.
7 De arend kent er de weg niet heen, Het valkenoog bespeurt hem niet;
Allaattiin tokko iyyuu karaa dhokfame sana hin beeku; iji culullees karaa sana hin argine.
8 De roofdieren betreden hem niet, De luipaard gaat er niet heen.
Bineensonni sodaachisoon irra hin ejjenne; leencis karaa sana hin darbine.
9 De mens slaat zijn hand aan de harde steen, Woelt de bergen om van hun grondslag af,
Harki namaa dhagaa jabaa cabsa; hundee tulluuwwanii immoo ni gaggaragalcha.
10 Breekt gangen in de rotsen uit, Niets kostbaars ontsnapt aan zijn oog;
Inni kattaa keessaan karaa baasa; iji isaas waan gatii guddaa hunda arga.
11 Hij zoekt de bronnen der stromen af, En brengt wat verborgen lag aan het licht.
Madda lageenii ni sakattaʼa; waan dhokfames ifatti ni baasa.
12 Maar de wijsheid, waar is zij te vinden, En waar is het oord van het inzicht?
Ogummaan garuu eessaa argamti? Hubannaanis eessa jiraata?
13 De mens kent er de weg niet heen, In het land der levenden bevindt ze zich niet.
Namni gatii isaa hin beeku; inni biyya jiraattotaa keessatti hin argamu.
14 De afgrond roept: In mij is ze niet! De zee herhaalt: Ze is niet bij mij!
Tujubni, “Inni na keessa hin jiru” jedha; galaannis, “Inni na bira hin jiru” jedha.
15 Zij wordt niet gekocht voor het fijnste goud, Geen zilver gewogen, om haar te betalen;
Warqeen qulqulluun isa bituu hin dandaʼu; gatiin isaas meetiidhaan hin madaalamu.
16 Zij wordt niet geschat tegen goud van Ofir, Tegen kostbare onyx, noch saffier;
Warqee Oofiiriitti, dhagaa gatii guddaa sardooniksiitti yookaan sanpeeriitti hin tilmaamamu.
17 Geen goud, geen glaswerk kan haar evenaren, Geen gouden vaas is haar prijs.
Warqee fi dhagaan akka bilillee calaqqisu ittiin hin qixxaatu; inni faaya warqee qulqulluutiin hin geeddaramu.
18 Paarlen en kristal zijn naast haar niet in tel, Het vinden der wijsheid gaat dat van koralen te boven;
Elellaanii fi dooqni akka waan gatii qabaniitti hin hedaman; gatiin ogummaa lula diimaa caala.
19 Topaas van Koesj kan het niet bij haar halen, Het zuiverst goud weegt niet tegen haar op.
Tophaaziyooniin Itoophiyaa itti qixxaatu; warqee qulqulluudhaanis bitamuu hin dandaʼu.
20 De wijsheid, waar komt zij vandaan; Het inzicht, waar is zijn plaats?
Yoos ogummaan eessaa dhufti ree? Hubannaanis eessa jiraatti?
21 Zij ligt verborgen voor het oog van al wat leeft, Verscholen voor de vogels in de lucht;
Isheen ija uumama hundaa jalaa dhokatteerti; simbirroota samii jalaas baddeerti.
22 De onderwereld en dood roepen uit: Onze oren hebben enkel van haar bij geruchte gehoord.
Badiisnii fi Duuti, “Nu oduu ishee qofa gurra keenyaan dhageenye” jedhu.
23 Het is God, die de weg naar haar kent, Hij alleen weet, waar zij toeft.
Waaqa qofatu daandii gara ishee geessu hubatee, lafa inni jiraatus beeka;
24 Want Hij blikte tot aan de grenzen der aarde, Zag al wat onder de hemel bestond:
inni handaara lafaa ni ilaala; waan samii jala jiru hunda ni argaatii.
25 Toen Hij het gewicht van de wind bepaalde, De maat voor het water bestemde;
Inni yommuu bubbeedhaaf humna kennee bishaanota safaretti,
26 Toen Hij de regen zijn wet gaf, En de donder zijn weg.
yommuu bokkaadhaaf seera dhaabee bakakkaaf immoo daandii baasetti,
27 Toen aanschouwde Hij haar en verkondigde haar, Kende Hij haar en doorgrondde haar;
inni ogummaa ilaalee madaale; jabeessee dhaabee ishee qorate.
28 Maar Hij sprak tot den mens: Zie, de vreze des Heren is wijsheid, En het kwade te mijden is inzicht!
Ergasii ilmaan namaatiin, “Gooftaa sodaachuun ogummaa; waan hamaa irraa fagaachuunis hubannaa dha” jedhe.
