Job 27
Och Job höll talet fram; hof upp sitt ordspråk, och sade:
2 Zo waar God leeft, die mij gerechtigheid weigert, De Almachtige, die mijn leven verbittert:
Så sant som Gud lefver, den mig min rätt förvägrar, och den Allsmägtige, som mina själ bedröfvar;
3 Zolang er nog een zucht in mij is, En Gods adem in mijn neus
Så länge min ande i mig är, och andedrägten af Gudi i mino näso är;
4 Zullen mijn lippen geen valsheid spreken, En zint mijn tong geen bedrog!
Mine läppar skola intet orätt tala, och min tunga skall intet bedrägeri för händer hafva.
5 Ik denk er niet aan, u gelijk te geven, Tot mijn laatste snik houd ik mijn onschuld vol;
Bort det ifrå mig, att jag skulle gifva eder rätt; intilldess min ände kommer, skall jag icke vika ifrå mine fromhet.
6 Ik houd vast aan mijn vroomheid, en geef ze niet op, Mijn hart schaamt zich over geen van mijn dagen!
Ifrå mine rättfärdighet, som jag håller vill jag icke gå; mitt samvet gnager mig intet för alla mina lifsdagar.
7 Moge het mijn vijand vergaan als den boze, Mijn hater als den goddeloze!
Men min fiende varder funnen ogudaktig, och min motståndare orättvis.
8 Wat hoopt de boze, als hij bidt, Als hij zijn ziel tot de Godheid verheft?
Ty hvad är ens skrymtares hopp, att han så girig är; och Gud rycker dock hans själ bort?
9 Zal God zijn schreien horen, Wanneer de rampspoed hem treft;
Menar du, att Gud skall höra hans röst, när ångest kommer honom uppå?
10 Kan hij zich in den Almachtige verlustigen, Ten allen tijde roepen tot God?
Huru kan han hafva lust till den Allsmägtiga, och något åkalla honom?
11 Daarna nam Sofar van Naäma het woord, en sprak: Ik zal u Gods werken leren kennen, De plannen van den Almachtige u niet verzwijgen:
Jag vill lära eder om Guds hand, och hvad för dem Allsmäktiga gäller, vill jag icke dölja.
12 Zie, gij hebt het allen zelf aanschouwd: Waarom zo’n ijdele raad gegeven?
Si, I hållen eder alle, att I ären vise; hvi gifven I då sådana onyttig ting före?
13 Dit is, naar Gods bestel, het lot van den boze, Het deel der tyrannen, door den Almachtige hun toegewezen.
Detta är en ogudaktig menniskos lön när Gudi, och de tyranners arf, som de af dem Allsmägtiga få skola.
14 Krijgt hij veel zonen, ze zijn bestemd voor het zwaard, En zijn kroost lijdt gebrek;
Om han får mång barn, så skola de höra svärdet till; och hans afföda skall icke af bröd mätt varda.
15 Die hem overblijven, worden door de pest ten grave gesleept, En zijn weduwen bedrijven geen rouw.
Hans återlefde skola i dödenom begrafne varda, och hans enkor skola intet gråta.
16 Al hoopt hij zilver op als stof, En stapelt kleren op als slijk,
Om han samkar penningar tillhopa såsom stoft, och tillreder sig kläder såsom ler,
17 Hij stapelt ze op, maar de vrome bekleedt er zich mee, En de onschuldige erft zijn geld.
Så skall han väl tillredat; men den rättfärdige skall kläda sig deruti, och den oskyldige skall utskifta penningarna.
18 Hij trekt zijn woning op als een spin, Aan de hut gelijk, die wachters bouwen;
Han bygger sitt hus såsom en spindel, såsom en väktare gör sig ett skjul.
19 Rijk legt hij zich neer: het is de laatste maal, Hij opent zijn ogen: hij is er niet meer.
När den rike nedläggs, skall han intet få med sig; han skall upplåta sin ögon, och finna intet.
20 Verschrikkingen grijpen hem aan overdag, En ‘s nachts sleurt een stormwind hem weg;
Honom skall öfverfalla förskräckelse såsom vatten; om nattena skall stormväder taga honom bort;
21 De oostenwind neemt hem op: daar gaat hij heen, Hij vaagt hem weg van zijn plaats.
Östanväder skall föra honom bort, att han skall förgås; och oväder skall drifva honom af hans rum.
22 Zonder erbarmen slingert God zijn pijlen op hem af, Zodat hij voor zijn slagen moet vluchten;
Detta skall han låta komma öfver honom, och skall intet skona honom; allt skall det gå honom ifrå hända.
23 Men klapt over hem in de handen, En fluit hem uit zijn woonplaats na.
Man skall klappa händer tillhopa öfver honom, och hvissla öfver honom, der han varit hafver.
