Job 27
És továbbra előadta Jób a példázatát és mondta;
2 Zo waar God leeft, die mij gerechtigheid weigert, De Almachtige, die mijn leven verbittert:
Él az Isten, ki elvette jogomat, s a Mindenható, ki elkeserítette lelkemet:
3 Zolang er nog een zucht in mij is, En Gods adem in mijn neus
bizony, valameddig lelkem bennem van és Isten lehelete orromban;
4 Zullen mijn lippen geen valsheid spreken, En zint mijn tong geen bedrog!
nem beszélnek; ajkaim jogtalanságot s nyelvem nem szól csalárdságot!
5 Ik denk er niet aan, u gelijk te geven, Tot mijn laatste snik houd ik mijn onschuld vol;
Távol legyen tőlem, nem adok nektek igazat, amíg ki nem múltam, nem vétetem el magamtól gáncstalanságomat.
6 Ik houd vast aan mijn vroomheid, en geef ze niet op, Mijn hart schaamt zich over geen van mijn dagen!
Igazságomhoz ragaszkodom, nem engedem el, nem szid szívem egyet sem napjaim közül.
7 Moge het mijn vijand vergaan als den boze, Mijn hater als den goddeloze!
Legyen olyan mint a gonosz az ellenségem és támadóm olyan, mint a jogtalan!
8 Wat hoopt de boze, als hij bidt, Als hij zijn ziel tot de Godheid verheft?
Mert mi az istentelennek reménye, midőn elvágja, midőn kirántja Isten a lelkét?
9 Zal God zijn schreien horen, Wanneer de rampspoed hem treft;
Kiáltását hallja-e Isten, midőn rája jön a szorongatás?
10 Kan hij zich in den Almachtige verlustigen, Ten allen tijde roepen tot God?
Avagy gyönyörködni fog-e a Mindenhatóban, hívhatja-e Istent minden időben?
11 Daarna nam Sofar van Naäma het woord, en sprak: Ik zal u Gods werken leren kennen, De plannen van den Almachtige u niet verzwijgen:
Megtanítlak benneteket Isten keze iránt, a mi a Mindenhatónál van, azt nem titkolom el.
12 Zie, gij hebt het allen zelf aanschouwd: Waarom zo’n ijdele raad gegeven?
Lám, ti mindnyájatok láttátok, minek is hivalogtok hiábavalóan?
13 Dit is, naar Gods bestel, het lot van den boze, Het deel der tyrannen, door den Almachtige hun toegewezen.
Ez a gonosz ember osztályrésze Istennél s az erőszakosok birtoka, melyet a Mindenhatótól kapnak.
14 Krijgt hij veel zonen, ze zijn bestemd voor het zwaard, En zijn kroost lijdt gebrek;
Ha sokasodnak gyermekei – a kard számára, s ivadékai nem fognak jóllakni kenyérrel;
15 Die hem overblijven, worden door de pest ten grave gesleept, En zijn weduwen bedrijven geen rouw.
maradékai halálvészben temettetnek el s özvegyei nem fognak sírni.
16 Al hoopt hij zilver op als stof, En stapelt kleren op als slijk,
Ha fölhalmoz ezüstöt, mint a por és öltözéket szerez, mint az agyag:
17 Hij stapelt ze op, maar de vrome bekleedt er zich mee, En de onschuldige erft zijn geld.
szerez, de az igaz ölti fel, s az ezüstön az ártatlan osztozkodik.
18 Hij trekt zijn woning op als een spin, Aan de hut gelijk, die wachters bouwen;
Felépítette, mint a moly, a házát s mint a kunyhót, melyet csősz készített:
19 Rijk legt hij zich neer: het is de laatste maal, Hij opent zijn ogen: hij is er niet meer.
gazdagon fekszik le, mint a ki nem ragadtatik el; kinyitotta szemeit s nincsen.
20 Verschrikkingen grijpen hem aan overdag, En ‘s nachts sleurt een stormwind hem weg;
Utoléri őt, mint a víz, a rémség, éjjel lopta el a szélvész.
21 De oostenwind neemt hem op: daar gaat hij heen, Hij vaagt hem weg van zijn plaats.
Felkapja őt a keleti szél, és eltűnik, és elviharozza helyéből.
22 Zonder erbarmen slingert God zijn pijlen op hem af, Zodat hij voor zijn slagen moet vluchten;
Hajít reá s nem kímél, keze elől kell futva futnia;
23 Men klapt over hem in de handen, En fluit hem uit zijn woonplaats na.
összecsapják fölötte kezüket és pisszegnek rajta az ő helyéről.
