Job 27
Og Job blev ved at fremføre sit Billedsprog og sagde:
2 Zo waar God leeft, die mij gerechtigheid weigert, De Almachtige, die mijn leven verbittert:
Saa sandt Gud lever, som har borttaget min Ret, og den Almægtige, som har beskelig bedrøvet min Sjæl!
3 Zolang er nog een zucht in mij is, En Gods adem in mijn neus
— thi endnu er min Aand i mig, og Guds Aande i min Næse —
4 Zullen mijn lippen geen valsheid spreken, En zint mijn tong geen bedrog!
skulle mine Læber ikke tale Uret, og skal min Tunge ikke fremføre Svig.
5 Ik denk er niet aan, u gelijk te geven, Tot mijn laatste snik houd ik mijn onschuld vol;
Det være langt fra mig, at jeg skulde give eder Ret; indtil jeg opgiver Aanden, vil jeg ikke lade mig fratage min Uskyldighed.
6 Ik houd vast aan mijn vroomheid, en geef ze niet op, Mijn hart schaamt zich over geen van mijn dagen!
Jeg vil holde paa min Retfærdighed og ikke lade af fra den; mit Hjerte skal ikke bebrejde mig nogen af mine Dage.
7 Moge het mijn vijand vergaan als den boze, Mijn hater als den goddeloze!
Min Fjende skal staa som en ugudelig, og den, som rejser sig imod mig, som en uretfærdig.
8 Wat hoopt de boze, als hij bidt, Als hij zijn ziel tot de Godheid verheft?
Thi hvad er den vanhelliges Forventelse, naar Gud bortskærer og bortrykker hans Sjæl!
9 Zal God zijn schreien horen, Wanneer de rampspoed hem treft;
Mon Gud skulde høre hans Skrig, naar Angest kommer over ham?
10 Kan hij zich in den Almachtige verlustigen, Ten allen tijde roepen tot God?
Kan han forlyste sig ved den Almægtige? kan han til hver en Tid paakalde Gud?
11 Daarna nam Sofar van Naäma het woord, en sprak: Ik zal u Gods werken leren kennen, De plannen van den Almachtige u niet verzwijgen:
Jeg vil lære eder om Guds Haand; hvad der er hos den Almægtige, vil jeg ikke dølge.
12 Zie, gij hebt het allen zelf aanschouwd: Waarom zo’n ijdele raad gegeven?
Se, I have jo alle set det; hvorfor nære da en saadan Forfængelighed?
13 Dit is, naar Gods bestel, het lot van den boze, Het deel der tyrannen, door den Almachtige hun toegewezen.
Dette er et ugudeligt Menneskes Del hos Gud og Voldsmænds Arv, som de faa af den Almægtige.
14 Krijgt hij veel zonen, ze zijn bestemd voor het zwaard, En zijn kroost lijdt gebrek;
Har han mange Børn, hjemfalde de til Sværdet, og hans Afkom vil ikke mættes af Brød.
15 Die hem overblijven, worden door de pest ten grave gesleept, En zijn weduwen bedrijven geen rouw.
De, som blive tilovers af ham, skulle begraves ved Døden, og hans Enker skulle ikke begræde ham.
16 Al hoopt hij zilver op als stof, En stapelt kleren op als slijk,
Naar han sanker Sølv som Støv og samler Klæder som Dynd,
17 Hij stapelt ze op, maar de vrome bekleedt er zich mee, En de onschuldige erft zijn geld.
da samler han det vel, men den retfærdige skal iføre sig det, og den uskyldige skal dele Pengene.
18 Hij trekt zijn woning op als een spin, Aan de hut gelijk, die wachters bouwen;
Han byggede sit Hus som Møl, og som en Hytte, en Vogter gør sig.
19 Rijk legt hij zich neer: het is de laatste maal, Hij opent zijn ogen: hij is er niet meer.
Rig lægger han sig og bliver ikke ved; sine Øjne oplader han og er ikke mere til.
20 Verschrikkingen grijpen hem aan overdag, En ‘s nachts sleurt een stormwind hem weg;
Forskrækkelser skulle gribe ham som Vande, en Hvirvelvind skal bortstjæle ham om Natten.
21 De oostenwind neemt hem op: daar gaat hij heen, Hij vaagt hem weg van zijn plaats.
Østenvejret skal løfte ham op, og han farer bort, og det skal hvirvle ham bort fra sit Sted.
22 Zonder erbarmen slingert God zijn pijlen op hem af, Zodat hij voor zijn slagen moet vluchten;
Og Gud skal skyde paa ham og ikke spare; med skal han ville fly fra hans Haand.
23 Men klapt over hem in de handen, En fluit hem uit zijn woonplaats na.
Man skal klappe i Hænderne over ham og pibe ham bort fra hans Sted.
