Job 27
Potom dále Job vedl řeč svou a řekl:
2 Zo waar God leeft, die mij gerechtigheid weigert, De Almachtige, die mijn leven verbittert:
Živť jest Bůh silný, kterýž zavrhl při mou, a Všemohoucí, kterýž hořkostí naplnil duši mou,
3 Zolang er nog een zucht in mij is, En Gods adem in mijn neus
Že nikoli, dokudž duše má ve mně bude a duch Boží v chřípích mých,
4 Zullen mijn lippen geen valsheid spreken, En zint mijn tong geen bedrog!
Nebudou mluviti rtové moji nepravosti, a jazyk můj vynášeti lsti.
5 Ik denk er niet aan, u gelijk te geven, Tot mijn laatste snik houd ik mijn onschuld vol;
Odstup ode mne, abych vás za spravedlivé vysvědčil; dokudž dýchati budu, neodložím upřímosti své od sebe.
6 Ik houd vast aan mijn vroomheid, en geef ze niet op, Mijn hart schaamt zich over geen van mijn dagen!
Spravedlnosti své držím se, aniž se jí pustím; nezahanbíť mne srdce mé nikdy.
7 Moge het mijn vijand vergaan als den boze, Mijn hater als den goddeloze!
Bude jako bezbožník nepřítel můj, a povstávající proti mně jako nešlechetník.
8 Wat hoopt de boze, als hij bidt, Als hij zijn ziel tot de Godheid verheft?
Nebo jaká jest naděje pokrytce, by pak lakoměl, když Bůh vytrhne duši jeho?
9 Zal God zijn schreien horen, Wanneer de rampspoed hem treft;
Zdaliž volání jeho vyslyší Bůh silný, když na něj přijde ssoužení?
10 Kan hij zich in den Almachtige verlustigen, Ten allen tijde roepen tot God?
Zdaliž v Všemohoucím kochati se bude? Bude-liž vzývati Boha každého času?
11 Daarna nam Sofar van Naäma het woord, en sprak: Ik zal u Gods werken leren kennen, De plannen van den Almachtige u niet verzwijgen:
Ale já učím vás, v kázni Boha silného jsa, a jak se mám k Všemohoucímu, netajím.
12 Zie, gij hebt het allen zelf aanschouwd: Waarom zo’n ijdele raad gegeven?
Aj, vy všickni to vidíte, pročež vždy tedy takovou marnost vynášíte?
13 Dit is, naar Gods bestel, het lot van den boze, Het deel der tyrannen, door den Almachtige hun toegewezen.
Ten má podíl člověk bezbožný u Boha silného, a to dědictví ukrutníci od Všemohoucího přijímají:
14 Krijgt hij veel zonen, ze zijn bestemd voor het zwaard, En zijn kroost lijdt gebrek;
Rozmnoží-li se synové jeho, rozmnoží se pod meč, a rodina jeho nenasytí se chlebem.
15 Die hem overblijven, worden door de pest ten grave gesleept, En zijn weduwen bedrijven geen rouw.
Pozůstalí po něm v smrti pohřbeni budou, a vdovy jeho nebudou ho plakati.
16 Al hoopt hij zilver op als stof, En stapelt kleren op als slijk,
Nashromáždí-li jako prachu stříbra, a jako bláta najedná-li šatů:
17 Hij stapelt ze op, maar de vrome bekleedt er zich mee, En de onschuldige erft zijn geld.
Co najedná, to spravedlivý obleče, a stříbro nevinný rozdělí.
18 Hij trekt zijn woning op als een spin, Aan de hut gelijk, die wachters bouwen;
Vystaví-li jako Arktura dům svůj, bude však jako bouda, kterouž udělal strážný.
19 Rijk legt hij zich neer: het is de laatste maal, Hij opent zijn ogen: hij is er niet meer.
Bohatý když umře, nebude pochován; pohledí někdo, anť ho není.
20 Verschrikkingen grijpen hem aan overdag, En ‘s nachts sleurt een stormwind hem weg;
Postihnou jej hrůzy jako vody, v noci kradmo zachvátí ho vicher.
21 De oostenwind neemt hem op: daar gaat hij heen, Hij vaagt hem weg van zijn plaats.
Pochytí jej východní vítr, a odejde, nebo vichřicí uchvátí jej z místa jeho.
22 Zonder erbarmen slingert God zijn pijlen op hem af, Zodat hij voor zijn slagen moet vluchten;
Takové věci na něj dopustí Bůh bez lítosti, ačkoli před rukou jeho prudce utíkati bude.
23 Men klapt over hem in de handen, En fluit hem uit zijn woonplaats na.
Tleskne nad ním každý rukama svýma, a ckáti bude z místa svého.
