Job 24

1 Job antwoordde, en sprak Waarom zijn er door den Almachtige dan geen tijden bepaald, En aanschouwen zij, die Hem kennen, zijn dagen niet?

Zakaj, videč, da časi niso skriti pred Vsemogočnim, tisti, ki ga ne poznajo, vidijo njegove dni?

2 Waarom verzetten dan de bozen de grensstenen, En beroven zij kudde en herder?

Nekateri odstranjujejo mejnike, na silo odvedejo trope in se hranijo z njimi.

3 Ze voeren den ezel der wezen weg, En leggen beslag op het rund van de weduwe;

Odvedli so osla osirotelemu, vdovinega vola so vzeli za jamstvo.

4 De berooiden worden van de weg gedrongen, De armen in het land moeten zich allen verbergen;

Pomoči potrebnega odvrnejo iz poti. Revni na zemlji se skupaj skrivajo.

5 Als wilde ezels in de woestijn Trekken ze uit, om te zwoegen. Ze zoeken tot de avond naar buit, Maar geen brood voor hun kinderen!

Glej, kakor divji osli v puščavi gredo naprej k svojemu delu; ob zori se dvigajo za plenom. Divjina zanje in za njihove otroke obrodi hrano.

6 Ze roven des nachts de oogst van het veld, En zoeken de wijngaard der rijken af.

Žanjejo vsak svoje žito na polju, in zbirajo trgatev zlobnih.

7 Naakt overnachten zij, zonder kleed, En zonder dekking tegen de kou;

Nagim povzročajo, da prenočujejo brez oblačil, da v mrazu nimajo nobenega pokrivala.

8 Ze worden nat door de stortvloed der bergen, Drukken zich tegen de rotsen, omdat de schuilplaats ontbreekt

Mokri so od nalivov z gora in se oklepajo skale v želji po zatočišču.

9 Ze rukken den wees van de moederborst af En nemen den zuigeling der armen tot pand.

Siroto trgajo od prsi in jemljejo jamstvo revnemu.

10 Naakt lopen ze rond, ongekleed, Zelf hongerig, moeten ze schoven torsen;

Povzročajo mu, da hodi nag, brez obleke in jemljejo snop pred lačnim,

11 Ze persen de olie tussen twee stenen, Treden de perskuip, maar lijden dorst.

ki dela olje znotraj njihovih zidov in mendra njihove vinske stiskalnice in trpi žejo.

12 Uit de stad stijgt het kermen der stervenden op, En roept de ziel der gewonden om hulp; Maar God luistert niet naar hun smeken, Hùn schenkt Hij geen aandacht!

Iz mesta stokajo ljudje in duša ranjenega vpije, vendar Bog nanje ne polaga nespametnosti.

13 En schuwen het licht; Ze kennen zijn wegen niet, En blijven niet op zijn paden.

Oni so izmed tistih, ki se upirajo svetlobi. Ne poznajo njenih poti niti ne ostajajo na njenih stezah.

14 Eer het licht wordt, maakt zich de moordenaar op, Om armen en berooiden te doden; En terwijl het nog nacht is, Sluipt hij rond als een dief.

Morilec vstaja s svetlobo, ubija uboge in pomoči potrebne in v noči je kakor tat.

15 Het oog van den overspeler maakt van de schemering gebruik; Hij denkt: Geen oog, dat mij ziet; Hij slaat zich een sluier voor het gezicht,

Tudi oko zakonolomca čaka na mrak, rekoč: ›Nobeno oko me ne bo videlo‹ in skriva svoj obraz.

16 En breekt in het donker de huizen in. Maar zij sluiten zich op overdag, En willen van het daglicht niet weten;

V temi kopljejo skozi hiše, ki so si jih označili podnevi; oni ne poznajo svetlobe.

17 Voor hen allen is de morgen als de schaduw des doods, Zodra het licht wordt, overvalt hen de doodschrik!

Kajti jutro jim je celo kakor senca smrti. Če jih kdo prepozna, so v strahotah smrtne sence.

18 Die anderen vluchten weg voor de dag Zijn erfdeel ligt vervloekt in het land, Geen druiventreder trekt naar zijn wijnberg;

Nagel je kakor vode. Njihov delež je preklet na zemlji. Ne gleda poti v vinograde.

19 Zoals droogte en hitte het sneeuwwater slurpen, Zo slurpt de onderwereld den zondaar op. (Sheol h7585)

Suša in vročina použijeta snežne vode; tako grob tiste, ki so grešili. (Sheol h7585)

20 Door de moederschoot wordt hij vergeten, De wormen smullen van hem; Zijn naam wordt niet langer herdacht, Zijn ongerechtigheid geknakt als een boom.

Maternica ga bo pozabila, ličinka se bo medéno hranila na njem. Ne bo se ga več spominjalo in zlobnost bo zlomljena kakor drevo.

21 Hij mishandelt de onvruchtbare, haar die niet baart, En behandelt de weduwe niet goed:

Z jalovo, ki ne rojeva, postopa hudobno in ne dela dobrega vdovi.

22 Maar Hij, die tyrannen verplettert, Zal het wreken door zijn kracht!

S svojo močjo priteguje tudi mogočne. On vstaja in noben človek ni prepričan v življenje.

23 Hij is van zijn leven niet zeker, Gebroken de steun, waarop hij zich stut, En op zijn wegen ellende:

Čeprav mu je dano, da bi bil na varnem, kjer počiva, so vendar njegove oči na njihovih poteh.

24 Een korte tijd rijst hij omhoog, dan is hij niet meer. Hij verdort als een kwijnende plant, Verlept als de top van een aar!

Povišani so za malo časa, toda izginejo in so ponižani. Vzeti so iz poti kakor vsi drugi in odsekani kakor vrhovi žitnega klasja.

25 Is het niet waar, wie overtuigt mij van leugen, En wie ontzenuwt mijn betoog?

Če ne bi bilo to sedaj tako, kdo me bo naredil za lažnivca in moj govor naredil brez vrednosti?«