Job 24
1 Job antwoordde, en sprak Waarom zijn er door den Almachtige dan geen tijden bepaald, En aanschouwen zij, die Hem kennen, zijn dagen niet?
Miért nincsenek eltéve a Mindenható által idők s ismerői nem láthatják meg az ő napjait?
2 Waarom verzetten dan de bozen de grensstenen, En beroven zij kudde en herder?
Határokat tolnak el, nyájat raboltak s legeltették.
3 Ze voeren den ezel der wezen weg, En leggen beslag op het rund van de weduwe;
Árvák szamarát elhajtják, zálogul veszik özvegy marháját.
4 De berooiden worden van de weg gedrongen, De armen in het land moeten zich allen verbergen;
Az útról elhajtják a szűkölködőket, egyaránt elbújtak az ország szegényei.
5 Als wilde ezels in de woestijn Trekken ze uit, om te zwoegen. Ze zoeken tot de avond naar buit, Maar geen brood voor hun kinderen!
Lám, akár vadszamarak a pusztákban, kimentek dolgukra az eledelt keresve: sivatag neki kenyere a gyermekek számára.
6 Ze roven des nachts de oogst van het veld, En zoeken de wijngaard der rijken af.
A mezőn learatják abrakjukat s tallóznak a gonosznak szőlőjében.
7 Naakt overnachten zij, zonder kleed, En zonder dekking tegen de kou;
Meztelenül hálnak, öltözet híján s nincs takarójuk a hidegben;
8 Ze worden nat door de stortvloed der bergen, Drukken zich tegen de rotsen, omdat de schuilplaats ontbreekt
hegyek záporától átáznak s menedék híján sziklát ölelnek.
9 Ze rukken den wees van de moederborst af En nemen den zuigeling der armen tot pand.
Emlőtől elrabolják az árvát s a mi rajta van a szegényen, zálogul veszik;
10 Naakt lopen ze rond, ongekleed, Zelf hongerig, moeten ze schoven torsen;
meztelenül járnak öltözet híján s éhesen hordanak kévét.
11 Ze persen de olie tussen twee stenen, Treden de perskuip, maar lijden dorst.
Falaik között olajat készítenek, a présházakban sajtoltak és szomjaztak.
12 Uit de stad stijgt het kermen der stervenden op, En roept de ziel der gewonden om hulp; Maar God luistert niet naar hun smeken, Hùn schenkt Hij geen aandacht!
A városból emberek hörögnek, a megöltek lelke könyörög és Isten ügyet sem vet a fonákságára.
13 En schuwen het licht; Ze kennen zijn wegen niet, En blijven niet op zijn paden.
Azok vannak a világosság ellen lázadók közt, nem ismerték fel útjait s nem laktak ösvényein.
14 Eer het licht wordt, maakt zich de moordenaar op, Om armen en berooiden te doden; En terwijl het nog nacht is, Sluipt hij rond als een dief.
Virradatra fölkel a gyilkos, megöli a szegényt és szűkölködőt, éjjel pedig olyan lesz mint a tolvaj.
15 Het oog van den overspeler maakt van de schemering gebruik; Hij denkt: Geen oog, dat mij ziet; Hij slaat zich een sluier voor het gezicht,
A házasságtörő szeme leste az alkonyatot, mondván nem pillant meg engem szem, és leplet tesz arczára.
16 En breekt in het donker de huizen in. Maar zij sluiten zich op overdag, En willen van het daglicht niet weten;
Sötétben betörnek házakba, nappal elzárták magukat, nem ismerik a világosságot;
17 Voor hen allen is de morgen als de schaduw des doods, Zodra het licht wordt, overvalt hen de doodschrik!
mert egyaránt reggel nekik a vakhomály, mert ismerik a vakhomály rémségeit.
18 Die anderen vluchten weg voor de dag Zijn erfdeel ligt vervloekt in het land, Geen druiventreder trekt naar zijn wijnberg;
Gyorsan eltűnik a víz színén, átkozott a birtokuk az országban, nem fordul a szőlők útjára.
19 Zoals droogte en hitte het sneeuwwater slurpen, Zo slurpt de onderwereld den zondaar op. (Sheol h7585)
Szárazság meg hőség elrabolják a hó vízét, az alvilág azokat, kik vétkeztek. (Sheol h7585)
20 Door de moederschoot wordt hij vergeten, De wormen smullen van hem; Zijn naam wordt niet langer herdacht, Zijn ongerechtigheid geknakt als een boom.
Elfelejti őt az anyaméh, édesnek találja a féreg; többé nem emlékeznek rá, s mint a fa, megtöretik a jogtalanság:
21 Hij mishandelt de onvruchtbare, haar die niet baart, En behandelt de weduwe niet goed:
a ki kifosztja a magtalan nőt, ki nem szül, s az özveggyel nem tesz jót.
22 Maar Hij, die tyrannen verplettert, Zal het wreken door zijn kracht!
Ereje által tartós életű a hatalmas, fennmarad, bár nem bízik életében.
23 Hij is van zijn leven niet zeker, Gebroken de steun, waarop hij zich stut, En op zijn wegen ellende:
Megadja neki, hogy bizton támaszkodik, és szemei rajta vannak útjaikon.
24 Een korte tijd rijst hij omhoog, dan is hij niet meer. Hij verdort als een kwijnende plant, Verlept als de top van een aar!
Emelkedtek, kevés még s nincsenek, aláhanyatlottak, mint minden elkapatnak s mint kalász feje levágatnak.
25 Is het niet waar, wie overtuigt mij van leugen, En wie ontzenuwt mijn betoog?
S ha nem így van, ki hazudtol meg engem, hogy semmivé tegye szavamat?
