Job 23
1 Job antwoordde, en sprak:
Då svara Job og sagde:
2 Al weer heet mijn klagen verzet: Maar zijn hand dwingt mij tot zuchten!
«Endå gjeld klaga mi for tråss, tungt legg eg handi på min sukk.
3 Ach, dat ik Hem vinden kon, En voor zijn troon kon verschijnen!
Berre eg kunde finna honom og koma til hans bustad fram!
4 Dan zette ik Hem mijn zaak uiteen, En vulde mijn mond met bewijzen;
Då la eg fram for han mi sak og fyllte munnen min med prov.
5 Dan kende ik de woorden, waarmee Hij mij antwoordt, Vernam ik, wat Hij mij zegt.
Då høyrde eg kva svar han gav, og merka det han sa til meg.
6 Zou Hij zijn macht in het geding moeten brengen? Neen, als Hij slechts naar mij hoorde!
Vilde med magt han mot meg standa? Nei, lyda på meg vilde han.
7 Dan zou Hij bemerken dat er bij Hem een onschuldige pleit, En ik was voorgoed van mijn Rechter bevrijd!
Ein skuldfri stod då for han fram; for alltid slapp eg domar min.
8 Maar ga ik naar het oosten, Hij is er niet, Of naar het westen, ik bespeur Hem niet;
Gjeng eg i aust, han er’kje der; mot vest, eg vert han ikkje var;
9 Ik zoek Hem ten noorden, ik vind Hem niet, Wend mij naar het zuiden, ik zie Hem niet.
i nord han verkar, ei eg ser han, han snur mot sud, eg ser han ikkje.
10 Het is, omdat Hij mijn wandel kent Omdat ik als goud te voorschijn zou treden, als Hij mij toetst:
For all den veg eg fer han kjenner; prøvde han meg, eg var som gull.
11 Want mijn voet bleef steeds in zijn spoor, Ik hield zijn pad, en verliet het nooit!
Min fot hev fylgt i faret hans; hans veg eg gjeng ubrigdeleg,
12 Van het bevel zijner lippen week ik niet af, Het woord van zijn mond heb ik in mijn boezem bewaard:
veik ei frå det hans lippa baud, meir enn mi lov eg lydde hans.
13 Maar wil Hij iets, wie kan Hem beletten, Begeert Hij iets, Hij voert het uit!
Men ein er han, kven hindrar honom? Det han hev hug til, gjer han og.
14 Ja, Hij volbrengt, wat Hij over mij heeft besloten, Met al het andere, wat Hij heeft beschikt:
Han um min lagnad avgjerd tek, og hev med meg so mangt i emning.
15 En daarom ben ik voor Hem zo bang, Sidder ik, als ik aan Hem denk.
Eg difor ræddast for hans åsyn, når eg det minnest, skjelv eg for han.
16 Het is God, die mijn hart murw heeft geslagen, De Almachtige, die mij verschrikt;
Ja, Gud hev brote ned mitt mod, og Allvald hev gjort meg fælen,
17 Neen, niet door de duisternis ben ik ontsteld Niet door het donker, dat mijn gelaat bedekt!
ei er det myrkret som meg tyner, og ei mi eigi myrke åsyn.
