Job 23
1 Job antwoordde, en sprak:
Da tok Job til orde og sa:
2 Al weer heet mijn klagen verzet: Maar zijn hand dwingt mij tot zuchten!
Ennu idag gjelder min klage for å være gjenstridighet; min hånd hviler dog tungt på mitt sukk.
3 Ach, dat ik Hem vinden kon, En voor zijn troon kon verschijnen!
Bare jeg visste å finne ham og kunde komme frem til hans trone!
4 Dan zette ik Hem mijn zaak uiteen, En vulde mijn mond met bewijzen;
Jeg skulde legge min sak frem for hans åsyn og fylle min munn med beviser.
5 Dan kende ik de woorden, waarmee Hij mij antwoordt, Vernam ik, wat Hij mij zegt.
Jeg skulde få vite de ord han vilde svare mig, og merke mig hvad han vilde si til mig.
6 Zou Hij zijn macht in het geding moeten brengen? Neen, als Hij slechts naar mij hoorde!
Skulde han da med full kraft stride mot mig? Mon ikke just han skulde akte på mine ord?
7 Dan zou Hij bemerken dat er bij Hem een onschuldige pleit, En ik was voorgoed van mijn Rechter bevrijd!
Da skulde en rettskaffen mann gå i rette med ham, og jeg skulde slippe fra min dommer for all tid.
8 Maar ga ik naar het oosten, Hij is er niet, Of naar het westen, ik bespeur Hem niet;
Men går jeg mot øst, så er han ikke der; går jeg mot vest, så blir jeg ikke var ham;
9 Ik zoek Hem ten noorden, ik vind Hem niet, Wend mij naar het zuiden, ik zie Hem niet.
er han virksom i nord, så ser jeg ham ikke; går han mot syd, så øiner jeg ham ikke.
10 Het is, omdat Hij mijn wandel kent Omdat ik als goud te voorschijn zou treden, als Hij mij toetst:
For han kjenner den vei jeg holder mig til; prøvde han mig, så skulde jeg gå frem av prøven som gullet.
11 Want mijn voet bleef steeds in zijn spoor, Ik hield zijn pad, en verliet het nooit!
Min fot holdt sig i hans spor; jeg fulgte hans vei og bøide ikke av.
12 Van het bevel zijner lippen week ik niet af, Het woord van zijn mond heb ik in mijn boezem bewaard:
Fra hans lebers bud vek jeg ikke; fremfor min egen lov aktet jeg på hans munns ord.
13 Maar wil Hij iets, wie kan Hem beletten, Begeert Hij iets, Hij voert het uit!
Men han er den eneste, og hvem hindrer ham? Hvad hans sjel lyster, det gjør han.
14 Ja, Hij volbrengt, wat Hij over mij heeft besloten, Met al het andere, wat Hij heeft beschikt:
For han fullbyrder det han har fastsatt for mig, og av sådant er det meget hos ham.
15 En daarom ben ik voor Hem zo bang, Sidder ik, als ik aan Hem denk.
Derfor reddes jeg for ham; tenker jeg på det, så bever jeg for ham.
16 Het is God, die mijn hart murw heeft geslagen, De Almachtige, die mij verschrikt;
Og Gud har knekket mitt mot, og den Allmektige har forferdet mig,
17 Neen, niet door de duisternis ben ik ontsteld Niet door het donker, dat mijn gelaat bedekt!
fordi jeg ikke blev rykket bort før mørket kom, og fordi han ikke skjulte ulykkens natt for mig.
