Job 23
1 Job antwoordde, en sprak:
Job prit la parole et dit:
2 Al weer heet mijn klagen verzet: Maar zijn hand dwingt mij tot zuchten!
Maintenant encore ma plainte est une révolte, Mais la souffrance étouffe mes soupirs.
3 Ach, dat ik Hem vinden kon, En voor zijn troon kon verschijnen!
Oh! Si je savais où le trouver, Si je pouvais arriver jusqu’à son trône,
4 Dan zette ik Hem mijn zaak uiteen, En vulde mijn mond met bewijzen;
Je plaiderais ma cause devant lui, Je remplirais ma bouche d’arguments,
5 Dan kende ik de woorden, waarmee Hij mij antwoordt, Vernam ik, wat Hij mij zegt.
Je connaîtrais ce qu’il peut avoir à répondre, Je verrais ce qu’il peut avoir à me dire.
6 Zou Hij zijn macht in het geding moeten brengen? Neen, als Hij slechts naar mij hoorde!
Emploierait-il toute sa force à me combattre? Ne daignerait-il pas au moins m’écouter?
7 Dan zou Hij bemerken dat er bij Hem een onschuldige pleit, En ik was voorgoed van mijn Rechter bevrijd!
Ce serait un homme droit qui plaiderait avec lui, Et je serais pour toujours absous par mon juge.
8 Maar ga ik naar het oosten, Hij is er niet, Of naar het westen, ik bespeur Hem niet;
Mais, si je vais à l’orient, il n’y est pas; Si je vais à l’occident, je ne le trouve pas;
9 Ik zoek Hem ten noorden, ik vind Hem niet, Wend mij naar het zuiden, ik zie Hem niet.
Est-il occupé au nord, je ne puis le voir; Se cache-t-il au midi, je ne puis le découvrir.
10 Het is, omdat Hij mijn wandel kent Omdat ik als goud te voorschijn zou treden, als Hij mij toetst:
Il sait néanmoins quelle voie j’ai suivie; Et, s’il m’éprouvait, je sortirais pur comme l’or.
11 Want mijn voet bleef steeds in zijn spoor, Ik hield zijn pad, en verliet het nooit!
Mon pied s’est attaché à ses pas; J’ai gardé sa voie, et je ne m’en suis point détourné.
12 Van het bevel zijner lippen week ik niet af, Het woord van zijn mond heb ik in mijn boezem bewaard:
Je n’ai pas abandonné les commandements de ses lèvres; J’ai fait plier ma volonté aux paroles de sa bouche.
13 Maar wil Hij iets, wie kan Hem beletten, Begeert Hij iets, Hij voert het uit!
Mais sa résolution est arrêtée; qui s’y opposera? Ce que son âme désire, il l’exécute.
14 Ja, Hij volbrengt, wat Hij over mij heeft besloten, Met al het andere, wat Hij heeft beschikt:
Il accomplira donc ses desseins à mon égard, Et il en concevra bien d’autres encore.
15 En daarom ben ik voor Hem zo bang, Sidder ik, als ik aan Hem denk.
Voilà pourquoi sa présence m’épouvante; Quand j’y pense, j’ai peur de lui.
16 Het is God, die mijn hart murw heeft geslagen, De Almachtige, die mij verschrikt;
Dieu a brisé mon courage, Le Tout-Puissant m’a rempli d’effroi.
17 Neen, niet door de duisternis ben ik ontsteld Niet door het donker, dat mijn gelaat bedekt!
Car ce ne sont pas les ténèbres qui m’anéantissent, Ce n’est pas l’obscurité dont je suis couvert.
