Job 21
1 Job antwoordde, en sprak:
Bet Ījabs atbildēja un sacīja:
2 Luistert aandachtig naar wat ik ga zeggen; En dat uw troost zich daartoe bepale!
Klausāties, klausāties manu valodu, un tā mani iepriecinājāt.
3 Laat mij uitspreken op mijn beurt, Wanneer ik klaar ben, kunt ge spotten!
Paciešaties man runājot, pēc apsmejiet manu valodu.
4 Heb ik me soms over mensen beklaagd, Of heb ik geen grond, om mismoedig te zijn?
Vai tad es vaidu par cilvēkiem, un kā lai mans prāts nav skumīgs?
5 Ziet mij aan, en staat verstomd, En legt uw hand op de mond!
Skatāties uz mani, tad jūs iztrūcināsities un liksiet roku uz muti.
6 Wanneer ik er aan denk, sta ik verbijsterd, En huivert mijn vlees:
Kad es to pieminu, tad es iztrūkstos, un šaušalas pārņem manu miesu.
7 "Waarom blijven de bozen in leven Worden zij oud en groeien in kracht?"
Kāpēc bezdievīgi paliek dzīvi, top veci, un vareni spēkā?
8 Hun kroost gedijt voor hun aanschijn, Hun geslacht houdt stand voor hun ogen;
Viņu sēkla pastāv viņu priekšā līdz ar viņiem, un viņu bērni priekš viņu acīm.
9 Hun huizen zijn veilig en zonder vrees, Gods roede valt er niet op neer.
Viņu namam ir miers bez bailēm, un Dieva rīkste nenāk pār tiem.
10 Hun stier bespringt en bevrucht, Hun koeien kalven en hebben geen misdracht;
Viņa vērsis aplec un nepaliek bez augļiem, viņa govs vedās un neizmetās.
11 Als een kudde laten ze hun jongens naar buiten, En hun kinderen springen rond.
Savus bērnus tie izlaiž kā avju pulku, un viņu puikas lēkā.
12 Ze zingen bij pauken en citer, Vermaken zich bij de tonen der fluit;
Tie ir līksmi ar bungām un koklēm un priecājās ar stabules skaņu.
Tie pavada savas dienas labklājībā, un acumirklī tie iegrimst kapā. (Sheol h7585)
14 Toch zeggen ze tot God: Blijf verre van ons, We willen uw wegen niet kennen!
Taču tie sacījuši uz Dievu: Nost no mums, jo Tavus ceļus mēs negribam atzīt.
15 Wat is de Almachtige, dat we Hem zouden dienen; Wat baat het ons, te smeken tot Hem?
Kas ir tas Visuvarenais, ka mēs tam kalpotu, un kāds labums mums atlec, ka to piesauktu?
16 Ligt hun geluk niet in hun eigen hand, Bemoeit Hij Zich wel met de plannen der bozen?
(Bet) redzi, viņu labums nestāv viņu rokā; tādēļ bezdievīgo padoms lai ir tālu nost no manis.
17 Hoe dikwijls gaat de lamp der bozen wel uit, En stort er rampspoed op hen neer? Hoe dikwijls vernielt Hij de slechten in zijn toorn, Grijpen de weeën hen aan in zijn gramschap;
Cikkārt tad izdziest bezdievīgo gaišums, un posts tiem uznāk, ka Dievs (tiem) liek valgus Savā dusmībā?
18 Worden zij als stro voor de wind, Als kaf, opgejaagd door de storm?
Ka tie ir kā rugāji priekš vēja un kā pelus, ko vētra aizrauj.
19 Gij zegt: God wreekt zijn misdaad op zijn kinderen, En zal hem zo zijn wraak laten voelen!
Dievs pataupot viņa nelaimi uz viņa bērniem. Lai Viņš to viņam pašam atmaksā, ka pats to mana.
20 Maar zijn eigen ogen moesten zijn rampspoed aanschouwen, Zelf moest hij de toorn van den Almachtige drinken!
Viņa paša acis lai redz savu postu, un pats lai dzer no tā Visuvarenā bardzības.
21 Want wat bekommert hij zich om zijn gezin na zijn dood, Wanneer het getal zijner maanden ten einde is?
Jo kādas tam bēdas par savu namu, kad paša vairs nav, kad viņa mēnešu skaits ir beigts.
22 Zou men soms God de les willen lezen, Hij, die de hemelingen richt?
Kas mācītu saprašanu Dievam, kas arī tos augstos tiesā?
23 En de een gaat dood, geheel voldaan, Volkomen gelukkig en rustig,
Viens nomirst pilnā spēkā visā mierā un laimē;
24 Zijn lenden vol vet, Het merg in zijn beenderen nog fris.
Viņa trauki ir pilni piena, un viņa kauli ir tauki no smadzenēm.
25 De ander sterft met een verbitterd gemoed, Zonder ooit het geluk te hebben gesmaakt!
Cits atkal mirst ar rūgtu dvēseli un nekad nav baudījis labuma.
26 Tezamen liggen ze neer in het stof, Door de wormen bedekt!
Tie kopā guļ pīšļos, un abus tārpi apklāj.
27 Zeker, ik ken uw gedachten, En de bedenkingen, die gij tegen mij aanvoert;
Redzi, es zinu jūsu domas un jūsu gudrību, ar ko jūs mani gribat nomākt.
28 Gij zegt: "Waar is het huis van den tyran, Waar de tent, waar de bozen in wonen?"
Jo jūs sakāt: kur ir tā varenā nams, un kur to bezdievīgo telts un dzīve?
29 Hebt gij de reizigers dan nooit ondervraagd, Of aanvaardt gij hun getuigenis niet:
Vai neesat vaicājuši, kas tālus ceļus gājuši; vai nezināt, ko tie stāsta?
30 "De boze blijft gespaard op de dag van verderf, En ontsnapt op de dag van de gramschap!"
Ka ļaunais glābjās nelaimes dienā, un bardzības dienā tie top pasargāti.
31 Wie houdt hem zijn wandel voor ogen, Wie zet hem betaald wat hij deed?
Kas viņam acīs pārmetīs viņa ceļu, kas viņu sodīs, kad tas ko dara?
32 Hij wordt ten grave gedragen, En een tombe houdt er de wacht.
Ar godu viņš top pavadīts kapā, un kaps tam stāv par dzīvu piemiņu.
33 Zacht ligt hij neer Op de kluiten in het dal; Heel de wereld trekt achter hem aan, Talloos velen lopen uit voor zijn stoet.
Kapa smiltis ir viņam vieglas, un visi cilvēki iet viņam pakaļ, kā tie priekš viņa bijuši bez skaita.
34 Wat is uw vertroosting dus schraal, Uw antwoord anders dan leugens!
Kā tad jūs mani tik velti iepriecinājat? Jūsu atbildes ir un paliek blēņas.
