Job 21
1 Job antwoordde, en sprak:
Hiob antwortete und sprach:
2 Luistert aandachtig naar wat ik ga zeggen; En dat uw troost zich daartoe bepale!
O höret, höret einer Rede zu, und möge darin euer Trösten bestehn!
3 Laat mij uitspreken op mijn beurt, Wanneer ik klaar ben, kunt ge spotten!
Vergönnt mir, daß ich spreche, und wenn ich geredet, magst du höhnen.
4 Heb ik me soms over mensen beklaagd, Of heb ik geen grond, om mismoedig te zijn?
Ergeht denn über Menschen meine Klage? oder warum sollte ich nicht ungeduldig sein?
5 Ziet mij aan, en staat verstomd, En legt uw hand op de mond!
Schaut her zu mir und erstarrt und legt die Hand auf den Mund!
6 Wanneer ik er aan denk, sta ik verbijsterd, En huivert mijn vlees:
Ja, wenn ich daran denke, so werde ich bestürzt, und Schauder erfaßt meinen Leib.
7 "Waarom blijven de bozen in leven Worden zij oud en groeien in kracht?"
Warum bleiben die Frevler am Leben, werden alt, ja erstarken an Kraft?
8 Hun kroost gedijt voor hun aanschijn, Hun geslacht houdt stand voor hun ogen;
Ihr Nachwuchs gedeiht vor ihnen in ihrer Gemeinschaft, und ihre Sprößlinge vor ihren Augen.
9 Hun huizen zijn veilig en zonder vrees, Gods roede valt er niet op neer.
Ihre Häuser sind wohlbehalten, sonder Schrecknis, und Gottes Rute trifft sie nicht.
10 Hun stier bespringt en bevrucht, Hun koeien kalven en hebben geen misdracht;
Sein Stier bespringt und nicht vergebens, seine Kuh kalbt leicht und thut keine Fehlgeburt.
11 Als een kudde laten ze hun jongens naar buiten, En hun kinderen springen rond.
Wie eine Herde lassen sie ihre Buben hinaus, und ihre Kinder hüpfen einher.
12 Ze zingen bij pauken en citer, Vermaken zich bij de tonen der fluit;
Sie singen laut bei Paukenschall und Zither und freuen sich am Klange der Schalmei.
Sie verbringen in Glück ihre Tage und in einem Augenblicke steigen sie hinab zur Unterwelt; (Sheol h7585)
14 Toch zeggen ze tot God: Blijf verre van ons, We willen uw wegen niet kennen!
und sprachen doch zu Gott: “Bleib uns fern - deine Wege zu kennen begehren wir nicht!
15 Wat is de Almachtige, dat we Hem zouden dienen; Wat baat het ons, te smeken tot Hem?
Was ist's mit dem Allmächtigen, daß wir ihm dienen sollten, und was könnte es uns nützen, ihn bittend anzugehn?”
16 Ligt hun geluk niet in hun eigen hand, Bemoeit Hij Zich wel met de plannen der bozen?
Fürwahr, ihr Glück steht nicht in ihrer Hand - der Gottlosen Gesinnung liegt mir fern!
17 Hoe dikwijls gaat de lamp der bozen wel uit, En stort er rampspoed op hen neer? Hoe dikwijls vernielt Hij de slechten in zijn toorn, Grijpen de weeën hen aan in zijn gramschap;
Wie oft erlischt denn der Gottlosen Leuchte, und überfällt sie ihr Verderben? Wie oft teilt er die Lose aus in seinem Zorn,
18 Worden zij als stro voor de wind, Als kaf, opgejaagd door de storm?
werden sie wie der Strohhalm vor dem Winde und wie Spreu, die der Sturm entführt hat?
19 Gij zegt: God wreekt zijn misdaad op zijn kinderen, En zal hem zo zijn wraak laten voelen!
“Gott spart seinen Kindern sein Unheil auf.” Er vergelte ihm selber, daß er's fühle!
20 Maar zijn eigen ogen moesten zijn rampspoed aanschouwen, Zelf moest hij de toorn van den Almachtige drinken!
Seine eigenen Augen mögen sein Unheil sehen, und er selbst vom Grimme des Allmächtigen trinken!
21 Want wat bekommert hij zich om zijn gezin na zijn dood, Wanneer het getal zijner maanden ten einde is?
Denn was kümmert ihn sein Haus nach seinem Tode, wenn seiner Monde Zahl beendet ist?
22 Zou men soms God de les willen lezen, Hij, die de hemelingen richt?
Will man Gotte Weisheit lehren, ihn, der die Himmlischen richtet?
23 En de een gaat dood, geheel voldaan, Volkomen gelukkig en rustig,
Der eine stirbt im vollen Glück, vollkommen ruhig und wohlgemut;
24 Zijn lenden vol vet, Het merg in zijn beenderen nog fris.
seine Kufen sind mit Milch gefüllt, und das Mark seiner Gebeine wird getränkt.
25 De ander sterft met een verbitterd gemoed, Zonder ooit het geluk te hebben gesmaakt!
Und der andere stirbt in bittrem Unmut, ohne daß er je vom Glück genossen.
26 Tezamen liggen ze neer in het stof, Door de wormen bedekt!
Gemeinsam liegen sie im Staube, und Gewürm bedeckt sie beide.
27 Zeker, ik ken uw gedachten, En de bedenkingen, die gij tegen mij aanvoert;
Ich kenne eure Gedanken wohl und die Anschläge, mit denen ihr Unrecht gegen mich verübt.
28 Gij zegt: "Waar is het huis van den tyran, Waar de tent, waar de bozen in wonen?"
Wenn ihr sagt: “Wo blieb das Haus des Tyrannen, und wo das Zelt, in dem die Gottlosen wohnten?”
29 Hebt gij de reizigers dan nooit ondervraagd, Of aanvaardt gij hun getuigenis niet:
so fragt doch nur die des Wegs Vorüberziehenden, - ihre Beweise werdet ihr nicht verkennen -
30 "De boze blijft gespaard op de dag van verderf, En ontsnapt op de dag van de gramschap!"
daß am Unglückstage der Böse verschont wird, am Tage der Zornesfluten sie hinweggeleitet werden!
31 Wie houdt hem zijn wandel voor ogen, Wie zet hem betaald wat hij deed?
Wer hält ihm seinen Lebenswandel vor? Er hat's gethan! - wer will es ihm vergelten?
32 Hij wordt ten grave gedragen, En een tombe houdt er de wacht.
Zur Gräberstätte wird er hingeleitet und hält noch über dem Hügel Wacht.
33 Zacht ligt hij neer Op de kluiten in het dal; Heel de wereld trekt achter hem aan, Talloos velen lopen uit voor zijn stoet.
Süß sind ihm des Thales Schollen, und alle Welt zieht ihm nach, wie ihm Unzählige vorangegangen.
34 Wat is uw vertroosting dus schraal, Uw antwoord anders dan leugens!
Wie mögt ihr mich da so eitel trösten, und eure Antworten - da bleibt nichts als Bosheit!
