Job 20
1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
Då svarade Zophar af Naema, och sade:
2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
Deruppå måste jag svara, och kan icke bida;
3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
Och vill gerna höra, ho mig det straffa och lasta skall; ty mins förstånds ande skall svara för mig.
4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
Vetst du icke, att alltid så tillgånget är, ifrå den tiden menniskorna på jordene varit hafva;
5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
Att de ogudaktigas berömmelse står icke länge, och skrymtares glädje varar ett ögnablick?
6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
Om hans höjd än räckte upp i himmelen, och hans hufvud komme intill skyn,
7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
Så måste han dock på sistone förgås såsom träck; så att de, som se uppå honom, skola säga: Hvar är han?
8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
Såsom en dröm förgår, så skall han ej heller funnen varda; och såsom en syn, den om nattena försvinner.
9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
Det öga, som honom sett hafver, det ser honom intet mer; och hans rum skall icke mer se honom.
10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
Hans barn skola tigga gå, och hans hand skall gifva honom vedermödo till löna.
11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
Hans ben skola umgälla hans ungdoms synder; och skola lägga sig i jordene med honom.
12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
Om än ondskan smakar honom väl uti hans mun, skall hon dock fela honom på hans tungo.
13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
Hon skall varda förhållen, och icke tillåten; och skall varda honom förtagen i hans hals.
14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
Hans mat skall förvända sig i hans buk uti ormagalla.
15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
De ägodelar, som han uppsvulgit hafver, måste han åter utspy; och Gud skall drifva dem utu hans buk.
16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
Han skall suga huggormagalla, och ormatunga skall dräpa honom.
17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
Han skall icke få se de strömmar eller vattubäckar, som med hannog och smör flyta.
18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
Han skall arbeta, och intet nyttjat; och hans ägodelar skola varda annars mans, så att han icke skall hafva hugnad utaf dem.
19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
Förty han hafver undertryckt och förlåtit den fattiga; han hafver rifvit till sig hus, de han intet byggt hafver;
20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
Ty hans buk kunde icke full varda; och skall icke igenom sina kosteliga ägodelar undkomma.
21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
Af hans mat skall intet qvart vara; derföre skola hans goda dagar intet varaktige blifva.
22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
Om han än öfverflödar, och hafver nog, skall honom dock likväl ångest ske; alla händers möda skall öfver honom komma.
23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
Hans buk skall honom en gång full varda; och han skall sända sina vredes grymhet öfver honom; han skall öfver honom regna låta sina strid.
24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
Han skall fly för jernharnesk, och kopparbågen skall förjaga honom.
25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
Ett draget svärd skall gå igenom honom, och svärds blänkande, som honom skall bittert varda, skall med förskräckelse gå öfver honom.
26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
Intet mörker är, som honom skyla må; en eld skall förtära honom, den intet uppblåst är; och den som qvar blifver i hans hyddo, honom skall illa gå.
27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
Himmelen skall uppenbara hans ondsko, och jorden skall sätta sig upp emot honom.
28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
Hans säd i hans huse skall bortförd varda, förspilld uti hans vredes dag.
29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
Detta är en ogudaktigs menniskos lön när Gudi, och hans ords arf när Gudi.
