Job 20
1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
A Sofar Namaæanin odgovori i reèe:
2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
Zato me misli moje nagone da odgovorim, i zato hitim.
3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
Èuo sam ukor koji me sramoti, ali æe duh iz razuma mojega odgovoriti za me.
4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
Ne znaš li da je tako otkako je vijeka, otkako je postavljen èovjek na zemlji,
5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
Da je slava bezbožnijeh za malo i radost licemjerova za èas?
6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
Da bi mu visina doprla do neba, i glava se njegova dotakla oblaka,
7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
Nestaæe ga zasvagda kao kala njegova; i koji ga vidješe reæi æe: kuda se djede?
8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
Kao san odletjeæe, i neæe se naæi, i išèeznuæe kao noæna utvara.
9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
Oko koje ga je gledalo neæe više, niti æe ga više vidjeti mjesto njegovo.
10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
Sinovi njegovi umiljavaæe se siromasima i ruke æe njegove vraæati što je oteo.
11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
Kosti æe njegove biti pune grijeha mladosti njegove, i oni æe ležati s njim u prahu.
12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
Ako mu je i slatka u ustima zloæa i krije je pod jezikom svojim,
13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
Èuva je i ne pušta je, nego je zadržava u grlu svom,
14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
Ipak æe se jelo njegovo pretvoriti u crijevima njegovijem, postaæe u njemu jed aspidin.
15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
Blago što je proždro izbljuvaæe, iz trbuha njegova istjeraæe ga Bog.
16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
Jed æe aspidin sisati, ubiæe ga jezik gujinji.
17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
Neæe vidjeti potoka ni rijeka kojima teèe med i maslo.
18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
Vratiæe muku, a neæe je pojesti; prema blagu biæe promjena, i neæe se radovati.
19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
Jer je tlaèio i ostavljao uboge, kuæe je otimao i nije zidao.
20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
Jer nije nigda osjetio mira u trbuhu svom, ni što mu je najmilije neæe saèuvati.
21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
Ništa mu neæe ostati od hrane njegove. Zato ne može dobro njegovo trajati.
22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
Kad se ispuni izobilje njegovo, tada æe biti u nevolji; sve ruke nevoljnijeh udariæe na nj.
23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
Kad bi napunio trbuh svoj, poslaæe na nj Bog jarost gnjeva svojega, i pustiæe je kao dažd na njega i na jelo njegovo.
24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
Kad stane bježati od oružja gvozdenoga, prostrijeliæe ga luk mjedeni.
25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
Strijela puštena proæi æe kroz tijelo njegovo, i svijetlo gvožðe izaæi æe iz žuèi njegove; kad poðe, obuzeæe ga strahote.
26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
Sve æe tame biti sakrivene u tajnim mjestima njegovijem; proždrijeæe ga oganj neraspiren, i ko ostane u šatoru njegovu zlo æe mu biti.
27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
Otkriæe nebesa bezakonje njegovo, i zemlja æe ustati na nj.
28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
Otiæi æe ljetina doma njegova, rastoèiæe se u dan gnjeva njegova.
29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
To je dio od Boga èovjeku bezbožnomu i našljedstvo od Boga za besjedu njegovu.
