Job 20
1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
Da tok Sofar fra Na'ama til orde og sa:
2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
Derfor legger mine tanker mig svaret i munnen, og derfor stormer det i mig;
3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
hånende tilrettevisning må jeg høre, og min ånd gir mig svar ut fra min innsikt.
4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
Vet du da ikke at slik har det vært fra evighet, fra den tid mennesker blev satt på jorden,
5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
at de ugudeliges jubel er kort, og den gudløses glede bare varer et øieblikk?
6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
Stiger enn hans stolthet til himmelen, og når enn hans hode til skyen,
7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
så går han dog likesom sitt skarn til grunne for evig; de som så ham, spør: Hvor er han?
8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
Som en drøm flyr han bort, og ingen finner ham mere; han jages bort som et nattesyn.
9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
Det øie som så ham, ser ham ikke mere, og hans sted skuer ham ikke lenger.
10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
Hans barn må søke småfolks yndest, og hans hender må gi hans gods tilbake.
11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
Hans ben var fulle av ungdomskraft, men nu ligger den med ham i støvet.
12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
Smaker enn det onde søtt i hans munn, skjuler han det under sin tunge,
13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
sparer han på det og slipper det ikke, men holder det tilbake under sin gane,
14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
så blir dog hans mat omskapt i hans innvoller og blir til ormegift i hans liv.
15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
Han slukte gods, og han må spy det ut igjen; Gud driver det ut av hans buk.
16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
Ormegift må han innsuge; huggormens tunge dreper ham.
17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
Han skal ikke få se bekker, elver av honning og elver av melk.
18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
Han må gi tilbake det han har tjent, og får ikke nyte det; meget gods har han vunnet, men han får liten glede av det.
19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
For han knuste småfolk og lot dem ligge der; han rante hus til sig, men får ikke bygge dem om;
20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
han kjente aldri ro i sitt indre; han skal ikke slippe unda med sine skatter.
21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
Det var intet som undgikk hans grådighet; derfor varer ikke hans lykke.
22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
Midt i hans rikdom blir det trangt for ham; hver nødlidende vender sin hånd mot ham.
23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
For å fylle hans buk sender Gud sin brennende vrede mot ham og lar sin mat regne på ham.
24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
Flykter han for våben av jern, så gjennemborer en bue av kobber ham.
25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
Når han så drar pilen ut av sin rygg, og den lynende odd kommer frem av hans galle, da faller dødsredsler over ham.
26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
Alt mørke er opspart for hans vel gjemte skatter; en ild som intet menneske puster til, fortærer ham; den eter det som er igjen i hans telt.
27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
Himmelen åpenbarer hans misgjerning, og jorden reiser sig mot ham.
28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
Det han har samlet i sitt hus, føres bort, det skylles bort på Guds vredes dag.
29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
Dette er den lodd som et ugudelig menneske får av Gud, den arv som er tilkjent ham av den Allmektige.
