Job 20
1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
Felelt a Náamabeli Czófár és mondta:
2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
Azért gondolataim válaszra bírnak, s minthogy bennem van fel buzdulásom.
3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
Megszégyenítésem feddését hallom, és szellemem az én értelmemből bír feleletre.
4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
Nem tudod-e azt, a mi öröktől fogva van, a mióta embert tettek a földre,
5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
hogy a gonoszok ujjongása rövid ideig tart a az istentelennek öröme egy pillanatig?
6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
Ha égbe nyúl föl emelkedése és feje a felhőig ér:
7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
mint sara örökre elvész, a kik látták, azt mondják: hol van?
8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
Mint álom elrepül, s nem találják meg, s elűzetik, mint éji látomány;
9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
a szem rátekintett, de nem teszi többé, és nem pillantja őt meg újra helye.
10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
Fiai kérlelik a szegényeket, s önkezei adják vissza jogtalan vagyonát.
11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
Csontjai tele vannak ifjú erejével, s vele együtt porba fekszik.
12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
Ha édesnek ízlik szájában a rosszaság, rejtegeti nyelve alatt,
13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
kíméli, de nem ereszti el, és visszatartja ínyében:
14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
beleiben elváltozik étele, viperák mérge van belsejében.
15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
Vagyont nyelt el és kihányta, hasából hajtja ki Isten.
16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
Viperamérget szopik, megöli őt az áspis nyelve.
17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
Nem szabad néznie ereit, folyóit, patakjait méznek és tejnek.
18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
Visszaadja a szerzeményt, a nem nyeli le, cserébe vett vagyonával nem fog örvendeni.
19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
Mert elnyomta, cserben hagyta a szegényeket, házat rabolt s nem építi föl.
20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
Mert nem ismert nyugtot hasában, azzal a mit megkívánt, nem menekül meg.
21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
Nincsen maradék evéséből; azért nem lesz maradandó az ő java.
22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
Bősége teljében meg fog szorulni; a szenvedésnek minden keze reá jön.
23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
Lesz majd hasának megtöltésére: belé bocsátja fellobbant haragját, esőként hullatja a testébe.
24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
Menekül a vasfegyver elől, érczíj járja által;
25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
húzza és kijön hátából, villogó nyíl megy ki epéjéből – rajta ijedelmek.
26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
Minden sötétség ólálkodik kincseire, megemészti őt szítatlan tűz, lelegeli a maradékot sátrában.
27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
Bűnét feltárják az egek s föltámad ellene a föld.
28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
Elköltözik háza terméke, szétfoly haragja napján.
29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
Ez a gonosz ember része az Istentől és a rá kimondott örökség Istentől.
