Job 20

1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:

Nun nahm Zophar von Naama das Wort und sagte:

2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,

»Eben darum veranlassen meine Gedanken mich zu einer Antwort, und eben deswegen bin ich innerlich erregt:

3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.

eine mich beschimpfende Zurechtweisung muß ich hören! Doch der Geist gibt mir eine Antwort aus meiner Einsicht ein.«

4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,

»Kennst du nicht die Wahrheit von alters her, seitdem der Mensch seinen Wohnsitz auf der Erde hat,

5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?

daß das Frohlocken der Frevler von kurzer Dauer ist und die Freude der Ruchlosen nur einen Augenblick währt?

6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:

Sollte auch sein Dünkel sich bis zum Himmel erheben und sein Haupt bis an die Wolken reichen,

7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?

so vergeht er doch wie sein Unrat für immer, und die ihn gekannt haben, werden fragen: ›Wo ist er geblieben?‹

8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;

Wie ein Traum verfliegt er, so daß man ihn nicht mehr findet, und er wird hinweggescheucht wie ein Nachtgesicht:

9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.

das Auge, das ihn gesehen, erblickt ihn nimmer wieder, und seine Stätte gewahrt ihn nicht mehr.

10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;

Seine Söhne müssen die (durch ihn) Verarmten mit Bitten beschwichtigen und seine eigenen Hände sein Vermögen wieder herausgeben.

11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.

Mögen auch seine Glieder von Jugendkraft strotzen: sie muß sich doch mit ihm in den Staub legen.

12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,

Mag das Böse auch seinem Munde süß schmecken, so daß er es lange unter seiner Zunge birgt,

13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:

daß er es schonend hegt und es nicht fahren lassen will, sondern es an seinem Gaumen zurückhält,

14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;

so verwandelt sich doch seine Speise in seinen Eingeweiden: zu Otterngalle wird sie in seinem Leibe.

15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.

Den Reichtum, den er verschlungen hat, muß er wieder ausspeien: aus seinem Bauche treibt Gott ihn wieder heraus.

16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;

Otterngift hat er eingesogen: nun gibt ihm die Zunge der Viper den Tod.

17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.

Nicht darf er seine Lust mehr sehen an den Bächen, an den wogenden Strömen von Honig und Sahne.

18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;

Das Erraffte muß er wieder herausgeben, ohne es verschlucken zu können; wieviel Gut er auch erworben hat, er darf nicht frohlocken.

19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.

Denn er hat die Armen niedergeschlagen und hilflos verkommen lassen, hat Häuser an sich gerissen, wird sie aber nicht häuslich einrichten dürfen;

20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,

denn er kannte keine Befriedigung in seiner Gier: darum wird er auch von seinen Kostbarkeiten nichts davonbringen.

21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!

Nichts entging seinem Fressen: darum hat sein Wohlstand keine Dauer.

22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;

In der Fülle seines Überflusses wird ihm enge: die ganze Gewalt des Unheils kommt über ihn.

23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.

Da entfesselt Gott dann, um ihm den Bauch zu füllen, seine Zornesglut gegen ihn und läßt sie als seine Speise auf ihn regnen.

24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,

Flieht er vor der eisernen Rüstung, so durchbohrt ihn der eherne Bogen;

25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,

er zieht den Pfeil heraus, da fährt’s aus seinem Rücken hervor: ein Blutstrahl schießt aus seiner Galle, Todesschrecken brechen über ihn herein.

26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.

Alles Unheil ist seinen Schätzen aufgespart: ein Feuer, das nicht (von Menschen) angefacht ist, frißt sie und verzehrt, was in seinem Zelt noch übriggeblieben ist.

27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;

Der Himmel deckt Sündenschuld auf, und die Erde erhebt sich gegen ihn.

28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!

Was in seinem Hause zusammengescharrt liegt, wird weggeschleppt, zerrinnt (wie Wasser) am Tage des göttlichen Zorngerichts.

29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!

Das ist des ruchlosen Menschen Teil von seiten Gottes und das vom Allherrn ihm zugesprochene Erbe.«