Job 20
1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
Çophar de Naama prit la parole et dit:
2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
Eh bien! Mes réflexions m’incitent à répliquer et aussi les impressions que je ressens.
3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
Quand j’entends des reproches qui sont un affront pour moi, ma raison me dicte une réponse.
4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
Connais-tu ce fait qui a existé de tout temps, depuis que l’homme est placé sur la terre:
5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
que le triomphe des méchants est éphémère et que la joie du pervers ne dure qu’un instant?
6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
Dût sa stature monter jusqu’au ciel et sa tête atteindre les nuages,
7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
aussi sûrement que ses excréments, il périra sans retour: ceux qui le voyaient diront: "Où est-il?"
8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
Comme un songe, il s’envole, et l’on perd ses traces; il s’évanouit comme une vision nocturne.
9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
L’Œil qui l’a contemplé ne le découvre plus; sa demeure n’a plus de regard pour lui.
10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
Ses fils devront solliciter la pitié des pauvres, et ses propres mains restituer la fortune acquise.
11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
Ses membres, tout pleins encore de vigueur juvénile, se verront couchés dans la poussière.
12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
S’Il arrive que la perversité soit douce à sa bouche, qu’il la fasse glisser sous sa langue;
13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
qu’il la ménage longtemps, ne cessant de la savourer, et la retienne encore au fond de son palais,
14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
alors son aliment se transforme dans ses entrailles et devient dans son sein l’amer venin de l’aspic.
15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
Il a dévoré une fortune et il faut qu’il la rejette: Dieu l’expulsera de ses intestins.
16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
C’Est du poison d’aspic qu’il suçait: il périra par la langue de la vipère.
17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
Qu’il n’espère point se délecter aux flots des ruisseaux de miel, des torrents de lait!
18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
Il faut qu’il rende le fruit de son labeur, avant de le consommer; il en sera de même des biens qu’il s’est acquis par ses échanges: il n’en tirera aucun plaisir.
19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
C’Est qu’il a écrasé les faibles et les a abandonnés à eux-mêmes; il a ruiné des maisons par la rapine et ne les a point rebâties.
20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
C’Est qu’il n’a pas connu la paix intérieure: il ne sauvera rien de ses plus chers trésors.
21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
Rien n’échappait à ses appétits; aussi son bien-être n’aura-t-il aucune durée.
22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
Alors qu’il regorge de biens, il est dans la gêne; la main de tout misérable s’abattra sur lui.
23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
Dieu se dispose à lui bourrer le ventre en lâchant contre lui son ardente colère, en la faisant pleuvoir sur lui en guise de nourriture.
24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
II voudra fuir les armes de fer: il sera transpercé par un arc d’airain.
25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
La flèche qui l’atteint, il la retire de son corps; elle sort étincelante du foie qu’elle a percé; l’épouvante le saisit.
26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
Tous les noirs désastres menacent les trésors qu’il a amassés; un feu que personne n’a attisé le consume et dévore tout ce qui est resté dans sa demeure.
27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
Les cieux dénoncent son crime et la terre se soulève contre lui.
28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
Les biens de sa maison s’en vont; tout s’écroule au jour de la colère divine.
29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
Telle est la part que Dieu réserve à l’homme pervers; tel est l’héritage qui lui est destiné par la parole du Tout-Puissant.
