Job 20

1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:

Toen antwoordde Zofar, de Naamathiet, en zeide:

2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,

Daarom doen mijn gedachten mij antwoorden, en over zulks is mijn verhaasten in mij.

3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.

Ik heb aangehoord een bestraffing, die mij schande aandoet; maar de geest zal uit mijn verstand voor mij antwoorden.

4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,

Weet gij dit? Van altoos af, van dat God den mens op de wereld gezet heeft,

5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?

Dat het gejuich de goddelozen van nabij geweest is, en de vreugde des huichelaars voor een ogenblik?

6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:

Wanneer zijn hoogheid tot den hemel toe opklomme, en zijn hoofd tot aan de wolken raakte;

7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?

Zal hij, gelijk zijn drek, in eeuwigheid vergaan; die hem gezien hadden, zullen zeggen: Waar is hij?

8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;

Hij zal wegvlieden als een droom, dat men hem niet vinden zal, en hij zal verjaagd worden als een gezicht des nachts.

9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.

Het oog, dat hem zag, zal het niet meer doen; en zijn plaats zal hem niet meer aanschouwen.

10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;

Zijn kinderen zullen zoeken den armen te behagen; en zijn handen zullen zijn vermogen moeten weder uitkeren.

11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.

Zijn beenderen zullen vol van zijn verborgene zonden zijn; van welke elkeen met hem op het stof nederliggen zal.

12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,

Indien het kwaad in zijn mond zoet is, hij dat verbergt, onder zijn tong,

13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:

Hij dat spaart, en hetzelve niet verlaat, maar dat in het midden van zijn gehemelte inhoudt;

14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;

Zijn spijze zal in zijn ingewand veranderd worden; gal der adderen zal zij in het binnenste van hem zijn.

15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.

Hij heeft goed ingeslokt, maar zal het uitspuwen; God zal het uit zijn buik uitdrijven.

16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;

Het vergif der adderen zal hij zuigen; de tong der slang zal hem doden.

17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.

De stromen, rivieren, beken van honig en boter zal hij niet zien.

18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;

Den arbeid zal hij wedergeven en niet inslokken; naar het vermogen zijner verandering, zo zal hij van vreugde niet opspringen.

19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.

Omdat hij onderdrukt heeft, de armen verlaten heeft, een huis geroofd heeft, dat hij niet opgebouwd had;

20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,

Omdat hij geen rust in zijn buik gekend heeft, zo zal hij van zijn gewenst goed niet uitbehouden.

21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!

Er zal niets overig zijn, dat hij ete; daarom zal hij niet wachten naar zijn goed.

22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;

Als zijn genoegzaamheid zal vol zijn, zal hem bang zijn; alle hand des ellendigen zal over hem komen.

23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.

Er zij wat om zijn buik te vullen; God zal over hem de hitte Zijns toorns zenden, en over hem regenen op zijn spijze.

24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,

Hij zij gevloden van de ijzeren wapenen, de stalen boog zal hem doorschieten.

25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,

Men zal het zwaard uittrekken, het zal uit het lijf uitgaan, en glinsterende uit zijn gal voortkomen; verschrikkingen zullen over hem zijn.

26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.

Alle duisternis zal verborgen zijn in zijn schuilplaatsen; een vuur, dat niet opgeblazen is, zal hem verteren; den overigen in zijn tent zal het kwalijk gaan.

27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;

De hemel zal zijn ongerechtigheid openbaren, en de aarde zal zich tegen hem opmaken.

28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!

De inkomste van zijn huis zal weggevoerd worden; het zal al henenvloeien in den dag Zijns toorns.

29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!

Dit is het deel des goddelozen mensen van God, en de erve zijner redenen van God.