Job 20
1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
Te phoeiah Naamathi Zophar loh a doo tih,
2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
“Te dongah ka pomnah kai n'thuung tih kamah khuiah ka tawn uh coeng dongah ni.
3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
Ka thuituennah he mingthae la ka yaak dongah ka yakmingnah dongah mueihla loh kai n'doo.
4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
Suen lamloh diklai dongah hlang a khueh parhi te na ming a?
5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
Halang kah omngaih laa tah yoei tih lailak kah kohoenah khaw mikhaptok hil mai ni.
6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
A thinlennah te vaan duela cet tih a lu loh khomai duela puet cakhaw,
7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
a aek bangla a yoeyah la milh vetih anih aka hmu rhoek loh, “Anih ta?” a ti uh ni.
8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
Mang bangla a ding phoeiah tah anih te hmu uh pawh. Khoyin kah olphong bangla khum hmata.
9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
A mik loh a hmuh khaw rhaep mahpawh. Anih te amah hmuen ah mae voel mahpawh.
10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
A ca rhoek loh tattloel rhoek te a moeithen uh tih a kut loh a thahuem te a mael uh.
11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
A rhuh tah a cacawn rhoek bangla hah uh dae a cacawn rhoek khaw amah neh laipi dongah ni a yalh eh.
12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
A ka dongah tui mai cakhaw boethae te a lai hmui ah a thuh.
13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
Te te a hnaih tih a toeng pawt dongah a ka khui la a ma-uem.
14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
A bung khuikah a buh te a khui ah minta sue la poeh ni.
15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
Khuehtawn a dolh vaengah a bung khui lamloh lok vetih anih te Pathen loh a talh ni.
16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
Minta sue loh a khut vetih rhulthae lai loh amah a ngawn ni.
17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
Soklong, tuiva neh khorha kah khoitui neh suknaeng te hmuh mahpawh.
18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
Thatloh phu te a thuung akhaw a hnothung kah thadueng bangla a dolh pawt dongah yoka pawh.
19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
tattloel te a neet phoeiah amah loh a sak mueh im te a hnoo sak tih a rawth pah.
20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
A bungko lamkah thayoeituipan te ming pawt tih a nai nen khaw loeih pawh.
21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
A caak ham caknoi om pawh. Te dongah a thennah poem hae mahpawh.
22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
A khuehtawn neh a hah vaengah anih te a daengdaeh vetih thakthaekung kah kut boeih te anih soah thoeng ni.
23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
Anih bung hah sak ham a taengah amah kah thintoek thinsa a tueih pah vetih a buhcak te anih soah a tlan sak.
24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
Thicung lungpok haica lamloh yong dae anih te rhohum lii loh a kah.
25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
A yueh vaengah a pumpu lamloh a pawlh pah. Te vaengah a hmuet khui lamkah mueirhih te amah soah rhaek la a caeh pah ni.
26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
Hmaisuep cungkuem te khoem hamla a tung. A hmuh mueh hmai loh anih te a hlawp vetih a dap kah rhaengnaeng khaw a talh pah ni.
27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
Anih kathaesainah te vaan loh a hliphen uh vetih diklai loh amah taengah a tai pah ni.
28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
A thintoeknah hnin ah tah a im kah cangpai khaw a poelyoe pah vetih a hawk pah ni.
29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
Halang hlang loh tebang khoyo te Pathen taeng lamkah a dang tih Pathen loh a ol rho la a khueh pah,” a ti.
