< Job 19 >
1 Job antwoordde, en sprak:
А Йов відповів та й сказав:
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
„Аж до́ки смути́ти ви бу́дете душу мою, та души́ти словами мене?
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
Десять раз це мене ви соро́мите, гноби́ти мене не стида́єтесь!
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
Якщо справді зблуди́в я, то мій гріх при мені позоста́не.
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
Чи ви велича́єтесь справді над мною, і виказуєте мою га́ньбу на мене?
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
Знайте тоді, що Бог скри́вдив мене, і тене́та Свої розточи́в надо мною!
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
Ось „ґвалт!“я кричу́, та не відповідає ніхто, голошу́, — та немає суду!
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
Він дорогу мою оточи́в — і я не перейду́, Він поклав на стежки́ мої те́мряву!
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
Він стягнув з мене славу мою і вінця́ зняв мені з голови!
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
Звідусі́ль Він ламає мене, — і я йду, наді́ю мою, як те дерево, ви́вернув Він.
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
І на мене Свій гнів запали́в, і зарахува́в Він мене до Своїх ворогів:
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
полки́ Його ра́зом прихо́дять, і тору́ють на ме́не доро́гу свою, і табору́ють навко́ло наме́ту мого.
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
Віддали́в Він від мене братів моїх, а знайо́мі мої почужі́ли для мене,
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
мої ближні відста́ли, і забу́ли про мене знайо́мі мої.
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
Ме́шканці дому мого́, і служниці мої за чужого вважають мене́, — чужако́м я став в їхніх оча́х.
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
Я кличу свойо́го раба — і він відповіді не дає, хоч своїми уста́ми благаю його́.
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
Мій дух став бридки́й для моєї дружи́ни, а мій за́пах — синам моєї утро́би.
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
Навіть діти малі зневажають мене, — коли я встаю, то глузу́ють із мене.
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
Мої всі пові́рники бри́дяться мною, а кого я кохав — оберну́лись на мене.
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
До шкіри моєї й до тіла мого приліпилися кості мої, ще біля зубів лиш зосталася шкіра моя.
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
Змилуйтеся надо мною, о, змилуйтеся надо мною ви, ближні мої, бо Божа рука доторкну́лась мене!
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
Чого́ ви мене переслідуєте, немов Бог, і не наси́чуєтесь моїм тілом?
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
О, коли б записати слова́ мої, о, коли б були в книжці вони позазна́чувані,
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
коли б ри́льцем залізним та о́ливом в скелі навіки вони були ви́тесані!
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
Та я знаю, що мій Викупи́тель живий, і останнього дня Він піді́йме із пороху
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
цю шкіру мою, яка розпадається, і з тіла свойого я Бога побачу,
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
сам я побачу Його, й мої очі побачать, а не очі чужі. Тануть ни́рки мої в моїм ну́трі!
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
Коли скажете ви: „На́що будемо гнати його́, коли́ корень справи знахо́диться в ньому!“
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
то побійтесь меча собі ви, бо гнів за провину — то меч, щоб ви знали, що є ще Суддя!“