Job 19
1 Job antwoordde, en sprak:
Job svarade, och sade:
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
Hvi plågen I dock mina själ, och döfven mig neder med ordom?
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
I hafven nu i tio gångor hädat mig, och I skämmen eder intet, att I så omdrifven mig.
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
Far jag vill, så far jag mig vill.
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
Men I upphäfven eder sannerliga emot mig, och straffen mig till min smälek.
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
Märker dock en gång, att Gud gör mig orätt, och hafver invefvat mig uti sin garn.
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
Si, om jag än ropar öfver öfvervåld, så varder jag dock intet hörd; jag ropar, och här är ingen rätt.
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
Han hafver igentäppt min väg, att jag icke kan gå der fram; och hafver satt mörker uppå min stig.
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
Han hafver utuklädt mig mina äro, och tagit kronona utaf mitt hufvud.
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
Han hafver sönderbråkat mig allt omkring, och låter mig gå; och hafver uppryckt mitt hopp såsom ett trä.
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
Hans vrede hafver förgrymmat sig öfver mig, och han håller mig för sin fienda.
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
Hans krigsmän äro tillika komne, och hafva lagt sin väg öfver mig; och hafva lägrat sig allt omkring mina hyddo.
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
Han hafver låtit komma mina bröder långt ifrå mig, och mine kände vänner äro mig främmande vordne.
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
Mine näste hafva unddragit sig, och mine vänner hafva förgätit mig.
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
Mitt husfolk och mina tjensteqvinnor hålla mig för främmande; jag är vorden okänd för deras ögon.
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
Jag ropade min tjenare, och han svarade mig intet; jag måste bedja honom med min egen mun.
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
Min hustru stygges vid min anda; jag måste knekta mins lifs barn.
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
Förakta också mig de unga barn; om jag uppreser mig, så tala de emot mig.
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
Alle mine trogne vänner hafva styggelse vid mig, och de jag kär hade, hafva vändt sig emot mig.
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
Min ben låda vid min hud och kött; jag kan med hudene icke skyla mina tänder.
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
Förbarmer eder öfver mig; förbarmer eder öfver mig, ju I mine vänner; ty Guds hand hafver kommit vid mig.
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
Hvi förföljen I mig såväl som Gud, och kunnen af mitt kött icke mätte varda?
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
Ack! att mitt tal måtte skrifvet varda; ack! att det måtte uti en bok satt varda;
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
Med en jernstyl ingrafvet uti bly; och till en evig åminnelse hugget i sten:
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
Jag vet att min Förlossare lefver; och han skall på sistone uppväcka mig af jordene;
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
Och jag skall sedan med desso mine hud omklädd varda, och skall i mitt kött få se Gud.
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
Honom skall jag mig se, och min ögon skola skåda honom, och ingen annan. Mine njurar äro upptärde uti mino sköte;
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
Ty I sägen: Huru skole vi förfölja honom, och finna en sak emot honom?
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
Frukter eder för svärdet; förty svärdet är en hämnd öfver missgerningar; på det I veta mågen, att näpst är till.
