Job 19

1 Job antwoordde, en sprak:

Y respondió Job, y dijo:

2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?

¿Hasta cuándo angustiaréis mi alma: y me moleréis con palabras?

3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.

Ya me habéis avergonzado diez veces: no tenéis vergüenza de afrentarme.

4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;

Sea así, que de cierto yo haya errado: conmigo se quedará mi yerro.

5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!

Mas si vosotros os engrandeciereis contra mí, y redarguyereis contra mí mi oprobrio:

6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!

Sabéd ahora, que Dios, me trastornó, y trajo al derredor su red sobre mí.

7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!

He aquí, yo clamaré agravio, y no seré oído: daré voces, y no habrá juicio.

8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;

Cercó de vallado mi camino, y no pasaré; y sobre mis veredas puso tinieblas.

9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.

Quitóme mi honra, y quitó la corona de mi cabeza.

10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,

Arrancóme al derredor, y me fui; e hizo ir, como de un árbol, mi esperanza.

11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.

E hizo inflamar contra mí su furor; y contóme a sí entre sus enemigos.

12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!

Vinieron sus ejércitos a una, y trillaron sobre mí su camino; y asentaron campo en derredor de mi tienda.

13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;

Mis hermanos hizo alejar de mí, y mis conocidos ciertamente se extrañaron de mí.

14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.

Mis parientes se detuvieron; y mis conocidos se olvidaron de mí.

15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;

Los moradores de mi casa, y mis criadas, me tuvieron por extraño: extraño fui yo en sus ojos.

16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.

Llamé a mi siervo, y no respondió; de mi propia boca le rogaba.

17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;

Mi aliento fue hecho extraño a mi mujer, y por los hijos de mi vientre le rogaba.

18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.

Aun los muchachos me menospreciaron: en levantándome, luego hablaban contra mí.

19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;

Todos los varones de mi secreto me aborrecieron; y los que yo amaba, se tornaron contra mí.

20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.

Mi hueso se pegó a mi piel y a mi carne, y he escapado con el cuero de mis dientes.

21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;

¡Oh vosotros mis amigos tenéd compasión de mí, tenéd compasión de mí! porque la mano de Dios me ha tocado.

22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!

¿Por qué me perseguís como Dios, y no os hartáis de mis carnes?

23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,

¿Quién diese ahora que mis palabras fuesen escritas? ¿Quién diese que se escribiesen en un libro?

24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:

¿Qué con cincel de hierro y con plomo fuesen en piedra esculpidas para siempre?

25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;

Yo sé que mi Redentor vive, y que al fin se levantará sobre el polvo.

26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!

Y después, desde este mi roto cuero, y desde mi propia carne tengo de ver a Dios:

27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,

Al cual yo tengo de ver por mí, y mis ojos le han de ver, y no otro, [aunque] mis riñones se consuman dentro de mí.

28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;

¿Por qué no decís: Por qué le perseguimos? pues que la raíz del negocio se halla en mí.

29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!

Teméd a vosotros delante de la espada; porque la ira de la espada de las maldades viene: porque sepáis que hay juicio.