Job 19
1 Job antwoordde, en sprak:
Potem je Job odgovoril in rekel:
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
»Doklej boste mučili mojo dušo in me z besedami lomili na koščke?
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
Teh desetkrat ste me grajali. Ni vas sram, da se mi delate tujce.
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
Če je res to, da sem zašel, moja zmota ostaja z menoj.
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
Če se boste zares povzdigovali zoper mene in zoper mene obsojali moj očitek,
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
vedite torej, da me je Bog zrušil in me obdal s svojo mrežo.
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
Glej, kričim o krivici, toda nisem slišan; na glas vpijem, toda tam ni sodbe.
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
Ogradil je mojo stezo, da ne morem mimo in postavil je temo na moje poti.
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
Oropal me je moje slave in odvzel krono iz moje glave.
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
Uničil me je na vsaki strani in odšel sem. Moje upanje je odstranil kakor drevo.
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
Prav tako je zoper mene vžgal svoj bes in me šteje kakor enega izmed svojih sovražnikov.
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
Njegova krdela so prišla skupaj in dvignila njihovo pot zoper mene in se utaborila naokoli mojega šotora.
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
Moje brate je postavil daleč od mene in moji znanci so se resnično odtujili od mene.
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
Moja žlahta je odpovedala in moji zaupni prijatelji so me pozabili.
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
Tisti, ki prebivajo v moji hiši in moje služabnice me imajo za tujca. Neznanec sem v njihovih očeh.
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
Poklical sem svojega služabnika, pa mi ni dal nobenega odgovora. Prosil sem ga s svojimi usti.
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
Moj dih je tuj moji ženi, čeprav sem prosil zaradi otrok svojega lastnega telesa.
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
Da, mladi otroci so me prezirali. Vzdignil sem se in oni so govorili zoper mene.
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
Vsem svojim bližnjim prijateljem sem se gnusil. Tisti, ki sem jih imel rad, so se obrnili zoper mene.
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
Moje kosti se lepijo na mojo kožo in na moje meso in pobegnil sem s kožo med svojimi zobmi.
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
Imejte usmiljenje z menoj, imejte usmiljenje z menoj, oh vi, moji prijatelji, kajti Božja roka se me je dotaknila.
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
Čemu me preganjate kakor Bog in niste nasičeni z mojim mesom?
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
Oh da bi bile moje besede sedaj zapisane! Oh, da bi bile natisnjene v knjigi!
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
Da bi bile vgravirane z železnim peresom in svincem v skalo na veke!
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
Kajti jaz vem, da moj odkupitelj živi in da bo na zadnji dan stal nad zemljo.
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
Čeprav po moji koži črvi uničijo to telo, bom vendar v svojem mesu videl Boga,
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
ki ga bom videl zase in moje oči bodo gledale in ne drug, čeprav je moja notranjost použita znotraj mene.
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
Toda vi bi morali reči: ›Zakaj ga preganjamo, ‹ glede na to, da je korenina zadeve najdena v meni?
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
Bojte se meča, kajti bes prinaša kaznovanja meča, da boste lahko vedeli, da je sodba.«
