Job 19
1 Job antwoordde, en sprak:
Tetapi Ayub menjawab, "Mengapa aku terus kamu kecam, dan kamu siksa dengan perkataan?
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
Berkali-kali kamu menghina aku, dan kamu aniaya aku tanpa rasa malu.
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
Seandainya salah perbuatanku, itu tidak merugikan kamu.
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
Kamu pikir dirimu lebih baik daripadaku; susahku kamu anggap bukti kesalahanku.
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
Ketahuilah bahwa aku sedang disiksa Allah, dan ditangkap dalam perangkap-Nya.
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
Aku meronta karena kekejaman-Nya itu, tetapi tidak seorang pun yang memperhatikan aku. "Di mana keadilan," teriakku, tetapi tak ada yang mendengar aku.
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
Allah menutup jalanku, aku tak dapat lewat, lorong-lorongku dibuat-Nya gelap pekat.
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
Ia merampas hartaku semua, dan nama baikku dirusakkan-Nya.
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
Ia menghantam aku dari segala jurusan, seperti orang mencabut akar dari tanaman, lalu membiarkannya merana dan layu, begitulah direnggut-Nya segala harapanku.
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
Murka Allah kepadaku menyala-nyala; aku dianggap-Nya sebagai musuh-Nya.
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
Pasukan-Nya menyerbu tanpa dapat dibendung; jalanku dihalangi, dan kemahku dikepung.
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
Sanak saudaraku dijauhkan-Nya daripadaku; aku menjadi orang asing bagi semua kenalanku.
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
Kaum kerabatku semua menjauhkan diri; teman-temanku tak ingat kepadaku lagi.
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
Hamba perempuanku lupa siapa aku, tuan mereka; dianggapnya aku orang yang belum dikenalnya.
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
Kupanggil hambaku, tapi ia tak menyahut, meskipun kubujuk dia dengan lembut.
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
Istriku muak mencium bau napasku, saudara kandungku tak sudi mendekatiku.
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
Aku dihina oleh anak-anak di jalan; jika aku berdiri, aku ditertawakan.
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
Melihat aku, teman karibku merasa ngeri; aku ditinggalkan mereka yang kukasihi.
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
Tubuhku tinggal kulit pembalut tulang; hampir saja aku mati dan nyawaku melayang.
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
Hai kawan-kawanku, kasihanilah aku, sebab tangan Allah memukul aku.
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
Allah terus menekan aku; mengapa kamu tiru Dia? Belum puaskah kamu menyiksa?
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
Ah, kiranya kata-kataku dicatat, sehingga akan selalu diingat;
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
kiranya dengan besi dipahat pada batu, supaya bertahan sepanjang waktu.
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
Aku tahu bahwa di surga ada Pembelaku; akhirnya Ia akan datang menolong aku.
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
Meskipun kulitku luka-luka dan pecah, tapi selama aku bertubuh, akan kupandang Allah.
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
Dengan mataku sendiri Dia akan kulihat, dan bagiku Dia menjadi sahabat. Hatiku hancur sebab kamu berkata,
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
'Bagaimana caranya kita mendakwanya?' Kamu mencari alasan untuk membuat perkara.
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
Tetapi, kini takutlah kepada pedang! Sebab Allah murka dan menghukum orang berdosa; maka tahulah kamu, bahwa ada Allah yang mengadili manusia."
