Job 19
1 Job antwoordde, en sprak:
Felelt Jób és mondta:
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
Meddig búsítjátok lelkemet és összezúztok szavakkal?
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
Immár tizedszer pirítottatok reám, nem szégyenlitek durván bánni velem?
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
De ha valóban tévedtem is, magamnál marad tévedésem.
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
Ha valóban fennhéjáztok ellenem s rám bizonyítjátok gyalázatomat:
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
tudjátok meg tehát, hogy Isten elnyomott engem s körülfogott engem hálójával.
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
Lám, kiáltok erőszak, de reám hallgattatom meg, fohászkodom, de nincs ítélet.
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
Utamat elfalazta, reám vonulhatok tova, s ösvényeimre sötétséget vet.
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
Méltóságomat lehúzta rólam s levette fejem koronáját.
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
Leront engem köröskörül, hogy eltűnök, s kirántotta, mint a fát, reményemet.
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
Fellobbantotta ellenem haragját s olyannak tekint engem mint ellenségeit.
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
Egyaránt jöttek csapatai és feltöltik ellenem útjukat és táboroznak körülötte sátoromnak.
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
Testvéreimet eltávolította tőlem, és ismerőseim bizony elidegenedtek tőlem.
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
Elmaradtak rokonaim, és meghittjeim elfelejtettek.
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
Házam zsellérei és szolgálóim idegennek tekintenek engem, ismeretlen lettem szemeikben.
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
Szolgámat hívtam s nem felel, szájammal kell könyörögnöm neki.
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
Leheletem undorító a feleségemnek, és szagom a velem egy méhből valóknak.
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
Gyerkőczök is megvetnek engem, a mint felkeltem, beszéltek ellenem.
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
Megutáltak mind a bizalmas embereim, és a kiket szerettem, ellenem fordultak.
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
Bőrömhöz és húsomhoz tapadt csontom, a csak fogaim bőrével menekültem meg?
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
Könyörüljetek, könyörüljetek rajtam ti, én barátaim, mert Isten keze megérintett engem!
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
Mért üldöztök engem mint Isten s nem laktok jól húsommal?
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
Bárha felíratnának szavaim, bárha csak könyvben jegyeztetnének föl;
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
vastollal meg ólommal örökre sziklába vésetnének be!
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
De én tudom, megváltóm él s utolsónak ott fog állni a por fölött.
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
S bőröm után leverték azt – s húsom nélkül fogom látni Istent!
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
A kit én magam fogok látni, és szemeim látják meg s nem idegen: elepednek veséim belsőmben.
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
Midőn mondjátok: mennyire üldözzük őt! s hogy a dolog gyökere én bennem találtatik:
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
rettegjetek hát a kardtól, mert harag éri a kardnak való bűnöket, azért hogy tudjátok, hogy ítélet vagyon.
