Job 19
1 Job antwoordde, en sprak:
| ויען איוב ויאמר׃ |
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
| עד אנה תוגיון נפשי ותדכאונני במלים׃ |
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
| זה עשר פעמים תכלימוני לא תבשו תהכרו לי׃ |
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
| ואף אמנם שגיתי אתי תלין משוגתי׃ |
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
| אם אמנם עלי תגדילו ותוכיחו עלי חרפתי׃ |
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
| דעו אפו כי אלוה עותני ומצודו עלי הקיף׃ |
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
| הן אצעק חמס ולא אענה אשוע ואין משפט׃ |
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
| ארחי גדר ולא אעבור ועל נתיבותי חשך ישים׃ |
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
| כבודי מעלי הפשיט ויסר עטרת ראשי׃ |
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
| יתצני סביב ואלך ויסע כעץ תקותי׃ |
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
| ויחר עלי אפו ויחשבני לו כצריו׃ |
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
| יחד יבאו גדודיו ויסלו עלי דרכם ויחנו סביב לאהלי׃ |
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
| אחי מעלי הרחיק וידעי אך זרו ממני׃ |
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
| חדלו קרובי ומידעי שכחוני׃ |
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
| גרי ביתי ואמהתי לזר תחשבני נכרי הייתי בעיניהם׃ |
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
| לעבדי קראתי ולא יענה במו פי אתחנן לו׃ |
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
| רוחי זרה לאשתי וחנתי לבני בטני׃ |
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
| גם עוילים מאסו בי אקומה וידברו בי׃ |
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
| תעבוני כל מתי סודי וזה אהבתי נהפכו בי׃ |
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
| בעורי ובבשרי דבקה עצמי ואתמלטה בעור שני׃ |
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
| חנני חנני אתם רעי כי יד אלוה נגעה בי׃ |
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
| למה תרדפני כמו אל ומבשרי לא תשבעו׃ |
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
| מי יתן אפו ויכתבון מלי מי יתן בספר ויחקו׃ |
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
| בעט ברזל ועפרת לעד בצור יחצבון׃ |
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
| ואני ידעתי גאלי חי ואחרון על עפר יקום׃ |
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
| ואחר עורי נקפו זאת ומבשרי אחזה אלוה׃ |
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
| אשר אני אחזה לי ועיני ראו ולא זר כלו כליתי בחקי׃ |
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
| כי תאמרו מה נרדף לו ושרש דבר נמצא בי׃ |
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
| גורו לכם מפני חרב כי חמה עונות חרב למען תדעון שדין׃ |
