Job 19
1 Job antwoordde, en sprak:
| ויען איוב ויאמר |
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
| עד-אנה תוגיון נפשי ותדכאונני במלים |
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
| זה עשר פעמים תכלימוני לא-תבשו תהכרו-לי |
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
| ואף-אמנם שגיתי אתי תלין משוגתי |
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
| אם-אמנם עלי תגדילו ותוכיחו עלי חרפתי |
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
| דעו-אפו כי-אלוה עותני ומצודו עלי הקיף |
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
| הן אצעק חמס ולא אענה אשוע ואין משפט |
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
| ארחי גדר ולא אעבור ועל נתיבותי חשך ישים |
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
| כבודי מעלי הפשיט ויסר עטרת ראשי |
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
| יתצני סביב ואלך ויסע כעץ תקותי |
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
| ויחר עלי אפו ויחשבני לו כצריו |
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
| יחד יבאו גדודיו--ויסלו עלי דרכם ויחנו סביב לאהלי |
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
| אחי מעלי הרחיק וידעי אך-זרו ממני |
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
| חדלו קרובי ומידעי שכחוני |
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
| גרי ביתי ואמהתי לזר תחשבני נכרי הייתי בעיניהם |
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
| לעבדי קראתי ולא יענה במו-פי אתחנן-לו |
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
| רוחי זרה לאשתי וחנתי לבני בטני |
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
| גם-עוילים מאסו בי אקומה וידברו-בי |
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
| תעבוני כל-מתי סודי וזה-אהבתי נהפכו-בי |
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
| בעורי ובבשרי דבקה עצמי ואתמלטה בעור שני |
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
| חנני חנני אתם רעי כי יד-אלוה נגעה בי |
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
| למה תרדפני כמו-אל ומבשרי לא תשבעו |
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
| מי-יתן אפו ויכתבון מלי מי-יתן בספר ויחקו |
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
| בעט-ברזל ועפרת-- לעד בצור יחצבון |
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
| ואני ידעתי גאלי חי ואחרון על-עפר יקום |
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
| ואחר עורי נקפו-זאת ומבשרי אחזה אלוה |
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
| אשר אני אחזה-לי--ועיני ראו ולא-זר כלו כליתי בחקי |
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
| כי תאמרו מה-נרדף-לו ושרש דבר נמצא-בי |
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
| גורו לכם מפני-חרב--כי-חמה עונות חרב למען תדעון שדין (שדון) |
