Job 19
1 Job antwoordde, en sprak:
Epi Job te reponn:
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
Pou konbyen de tan, nou va toumante m, e kraze mwen avèk pawòl yo?
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
Dis fwa sa yo nou te ensilte m; nou pa menm wont fè m tò.
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
Menm si m fè erè, erè sa repoze anndan m.
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
Si anverite nou vin ògeye kont mwen, e fè m wè prèv a gwo wont mwen,
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
alò, konnen byen ke Bondye te fè m tò, e te fèmen pèlen Li an antoure mwen.
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
“Gade byen, mwen kriye: ‘Vyolans!’ Men nanpwen repons. Mwen rele sekou! Men nanpwen jistis.
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
Li te bare chemen mwen pou m pa kab pase, e Li te mete fènwa sou pa m yo.
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
Li te retire lonè sou mwen e te retire kouwòn nan sou tèt mwen.
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
Li kraze desann mwen tout kote e mwen fin disparèt; Li te dechouke espwa m kon yon pyebwa.
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
Anplis, Li te limen lakòlè Li kont mwen e te konsidere m kon lènmi Li.
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
Lame Li a vin rasanble pou bati chemen pa yo kont mwen. Yo fè kan kap antoure tant mwen an.
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
“Li te retire frè m yo byen lwen mwen e sila mwen te konnen yo vin separe de mwen nèt.
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
Fanmi mwen yo vin fè fayit e pi pwòch zami m yo te bliye m.
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
Sila ki rete lakay mwen yo ak sèvant mwen yo konsidere m kon yon etranje. Mwen se yon etranje menm nan zye yo.
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
Mwen rele sèvitè mwen an, men li pa reponn; mwen oblije sipliye l ak bouch mwen.
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
Menm souf mwen fè bay ofans a madanm mwen, e mwen vin abominab a pwòp frè m.
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
Timoun yo meprize mwen. Mwen leve e yo pale kont mwen.
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
Tout asosye m yo etone ak krent devan m. Sila ke m byen renmen yo te vire kont mwen.
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
Zo m yo kole sou po m ak chè m; se sèl pa po dan m ke m chape lanmò.
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
“Gen pitye pou mwen, gen pitye, O nou menm ki zanmi mwen yo, paske men Bondye vin frape mwen.
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
Poukisa n ap pèsekite mwen menm tankou Bondye e pa satisfè ak chè mwen.
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
O ke pawòl mwen yo te ekri! O ke yo te enskri nan yon liv!
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
Ke avèk pwent plim ak plon, yo te grave sou wòch la jis pou tout tan!
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
Men pou mwen, mwen konnen ke Redanmtè mwen an vivan. Epi apre tout sa a, li va vin kanpe sou latè.
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
Menm lè po m fin detwi, malgre chè m fin sòti, mwen va wè Bondye nan chè a;
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
ke mwen, mwen menm va wè, ke zye m va wè, e se pa kon yon etranje. “Kè m vin fèb anndan m.
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
Si nou di: ‘Men kijan nou va pèsekite li!’ pwiska rasin ka sa a se nan mwen,’
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
fè lakrent nepe a pou kont nou, paske lakòlè Bondye mennen pinisyon nepe a. Fòk nou kab konnen, gen jijman.”
