Job 19

1 Job antwoordde, en sprak:

Hiob antwortete und sprach:

2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?

Wie lange plagt ihr doch meine Seele und peinigt mich mit Worten?

3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.

Ihr habt mich nun zehnmal gehöhnt und schämt euch nicht, daß ihr mich also umtreibt.

4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;

Irre ich, so irre ich mir.

5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!

Wollt ihr wahrlich euch über mich erheben und wollt meine Schmach mir beweisen,

6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!

so merkt doch nun einmal, daß mir Gott Unrecht tut und hat mich mit seinem Jagdstrick umgeben.

7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!

Siehe, ob ich schon schreie über Frevel, so werde ich doch nicht erhört; ich rufe, und ist kein Recht da.

8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;

Er hat meinen Weg verzäunt, daß ich nicht kann hinübergehen, und hat Finsternis auf meinen Steig gestellt.

9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.

Er hat meine Ehre mir ausgezogen und die Krone von meinem Haupt genommen.

10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,

Er hat mich zerbrochen um und um und läßt mich gehen und hat ausgerissen meine Hoffnung wie einen Baum.

11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.

Sein Zorn ist über mich ergrimmt, und er achtet mich für seinen Feind.

12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!

Seine Kriegsscharen sind miteinander gekommen und haben ihren Weg gegen mich gebahnt und haben sich um meine Hütte her gelagert.

13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;

Er hat meine Brüder fern von mir getan, und meine Verwandten sind mir fremd geworden.

14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.

Meine Nächsten haben sich entzogen, und meine Freunde haben mein vergessen.

15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;

Meine Hausgenossen und meine Mägde achten mich für fremd; ich bin unbekannt geworden vor ihren Augen.

16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.

Ich rief meinen Knecht, und er antwortete mir nicht; ich mußte ihn anflehen mit eigenem Munde.

17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;

Mein Odem ist zuwider meinem Weibe, und ich bin ein Ekel den Kindern meines Leibes.

18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.

Auch die jungen Kinder geben nichts auf mich; wenn ich ihnen widerstehe, so geben sie mir böse Worte.

19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;

Alle meine Getreuen haben einen Greuel an mir; und die ich liebhatte, haben sich auch gegen mich gekehrt.

20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.

Mein Gebein hanget an mir an Haut und Fleisch, und ich kann meine Zähne mit der Haut nicht bedecken.

21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;

Erbarmt euch mein, erbarmt euch mein, ihr meine Freunde! denn die Hand Gottes hat mich getroffen.

22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!

Warum verfolgt ihr mich gleich wie Gott und könnt meines Fleisches nicht satt werden?

23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,

Ach daß meine Reden geschrieben würden! ach daß sie in ein Buch gestellt würden!

24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:

mit einem eisernen Griffel auf Blei und zum ewigem Gedächtnis in Stein gehauen würden!

25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;

Aber ich weiß, daß mein Erlöser lebt; und als der letzte wird er über dem Staube sich erheben.

26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!

Und nachdem diese meine Haut zerschlagen ist, werde ich ohne mein Fleisch Gott sehen.

27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,

Denselben werde ich mir sehen, und meine Augen werden ihn schauen, und kein Fremder. Darnach sehnen sich meine Nieren in meinem Schoß.

28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;

Wenn ihr sprecht: Wie wollen wir ihn verfolgen und eine Sache gegen ihn finden!

29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!

so fürchtet euch vor dem Schwert; denn das Schwert ist der Zorn über die Missetaten, auf daß ihr wißt, daß ein Gericht sei.