Job 19

1 Job antwoordde, en sprak:

Hiob antwortete und sprach:

2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?

Was plaget ihr doch meine Seele und peiniget mich mit Worten?

3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.

Ihr habt mich nun zehnmal gehöhnet und schämet euch nicht, daß ihr mich also umtreibet.

4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;

Irre ich, so irre ich mir.

5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!

Aber ihr erhebet euch wahrlich wider mich und scheltet mich zu meiner Schmach.

6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!

Merket doch einst, daß mir Gott unrecht tut und hat mich mit seinem Jagestrick umgeben.

7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!

Siehe, ob ich schon schreie über Frevel, so werde ich doch nicht erhöret; ich rufe, und ist kein Recht da.

8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;

Er hat meinen Weg verzäunet, daß ich nicht kann hinübergehen, und hat Finsternis auf meinen Steig gestellet.

9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.

Er hat meine Ehre mir ausgezogen und die Krone von meinem Haupt genommen.

10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,

Er hat mich zerbrochen um und um und läßt mich gehen, und hat ausgerissen meine Hoffnung wie einen Baum.

11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.

Sein Zorn ist über mich ergrimmet, und er achtet mich für seinen Feind.

12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!

Seine Kriegsleute sind miteinander kommen und haben ihren Weg über mich gepflastert und haben sich um meine Hütte her gelagert.

13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;

Er hat meine Brüder ferne von mir getan, und meine Verwandten sind mir fremd worden.

14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.

Meine Nächsten haben sich entzogen, und meine Freunde haben mein vergessen.

15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;

Meine Hausgenossen und meine Mägde achten mich für fremd, ich bin unbekannt worden vor ihren Augen.

16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.

Ich rief meinem Knecht, und er antwortete mir nicht; ich mußte ihm flehen mit eigenem Munde.

17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;

Mein Weib stellet sich fremd, wenn ich ihr rufe; ich muß flehen den Kindern meines Leibes.

18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.

Auch die jungen Kinder geben nichts auf mich; wenn ich mich wider sie setze, so geben sie mir böse Worte.

19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;

Alle meine Getreuen haben Greuel an mir; und die ich liebhatte, haben sich wider mich gekehret.

20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.

Mein Gebein hanget an meiner Haut und Fleisch, und kann meine Zähne mit der Haut nicht bedecken.

21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;

Erbarmet euch mein, erbarmet euch mein, ihr, meine Freunde; denn die Hand Gottes hat mich gerühret.

22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!

Warum verfolget ihr mich gleich so wohl als Gott und könnet meines Fleisches nicht satt werden?

23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,

Ach, daß meine Reden geschrieben würden! Ach, daß sie in ein Buch gestellet würden,

24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:

mit einem eisernen Griffel auf Blei und zu ewigem Gedächtnis in einen Fels gehauen würden!

25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;

Aber ich weiß, daß mein Erlöser lebet; und er wird mich hernach aus der Erde auferwecken;

26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!

und werde danach mit dieser meiner Haut umgeben werden und werde in meinem Fleisch Gott sehen.

27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,

Denselben werde ich mir sehen, und meine Augen werden ihn schauen, und kein Fremder. Meine Nieren sind verzehret in meinem Schoß.

28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;

Denn ihr sprechet: Wie wollen wir ihn verfolgen und eine Sache zu ihm finden?

29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!

Fürchtet euch vor dem Schwert; denn das Schwert ist der Zorn über die Missetat, auf daß ihr wisset, daß ein Gericht sei.