Job 19

1 Job antwoordde, en sprak:

Hiob antwortete und sprach:

2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?

Wie lange wollt ihr mich kränken und mich mit Reden zermalmen?

3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.

Schon zehnmal nun beschimpftet ihr mich und schämt euch nicht, mich zu mißhandeln!

4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;

Und habe ich auch wirklich mich vergangen, so bleibt doch mein Fehltritt mir allein bewußt.

5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!

Wollt ihr euch wirklich über mich erheben, so bringt mir den Beweis für meine Schande!

6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!

Erkennet doch, daß Gott mich gebeugt und mich mit seinem Netz umzingelt hat.

7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!

Fürwahr, ich schreie “Gewalt!” und finde keine Erhörung; ich rufe um Hilfe, doch da giebt's kein Recht.

8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;

Meinen Weg hat er vermauert, daß ich nicht hinüber kann, und über meine Pfade breitet er Finsternis.

9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.

Meiner Ehre hat er mich entkleidet und mir die Krone vom Haupte genommen.

10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,

Er wirft mich nieder ringsum, daß ich dahinfahre, und reißt gleich einem Baume meine Hoffnung aus.

11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.

Er läßt seinen Zorn wider mich entbrennen und achtet mich seinen Feinden gleich.

12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!

Allzumal rücken seine Scharen heran, schütten ihren Weg wider mich auf und lagern sich rings um mein Zelt.

13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;

Meine Brüder hat er von mir entfernt, und meine Freunde sind mir ganz entfremdet.

14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.

Meine Verwandten bleiben aus, und meine Bekannten haben mich vergessen.

15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;

Die Genossen meines Hauses und meine Mägde achten mich für einen Fremden, zum Ausländer ward ich in ihren Augen.

16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.

Rufe ich meinen Sklaven, so antwortet er nicht, mit meinem Munde muß ich zu ihm flehen.

17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;

Mein Atem ist zuwider meinem Weibe, und mein Gestank meinen leiblichen Brüdern.

18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.

Selbst die Kleinen verachten mich; will ich aufstehn, verspotten sie mich.

19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;

Alle meine Vertrauten verabscheuen mich, und die ich liebte, haben sich gegen mich gekehrt.

20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.

An meiner Haut und meinem Fleisch klebt mein Gebein, und nur mit meiner Zähne Haut bin ich entronnen.

21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;

Erbarmt euch mein, erbarmt euch mein, ihr meine Freunde, denn Gottes Hand hat mich getroffen!

22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!

Warum verfolgt ihr mich wie Gott und werdet nicht satt, mich zu zerfleischen?

23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,

Ach, daß doch meine Worte aufgeschrieben, auf eine Tafel eingezeichnet würden,

24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:

mit Eisengriffel und Blei, für ewig in den Fels gehauen!

25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;

Ich aber weiß, daß mein Erlöser lebt, und als letzter wird er auf dem Staube sich erheben.

26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!

Und nachdem meine Haut also zerschlagen ist, und ledig meines Fleisches werde ich Gott schauen!

27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,

Ich werde ihn schauen mir zum Heil; ja, meine Augen sehen ihn, und nicht als Gegner: mein Herz verzehrt sich in meiner Brust!

28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;

Wenn ihr nun sagt: “Wie wollen wir ihn verfolgen!” und in mir sei der Sache Grund zu finden,

29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!

so fürchtet euch vor dem Schwert - denn das sind Schwertesverschuldungen! - damit ihr erkennet, daß es ein Gericht giebt.