Job 19
1 Job antwoordde, en sprak:
Und Hiob antwortete und sprach:
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
Wie lange wollt ihr meine Seele plagen und mich mit Worten zermalmen?
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
Schon zehnmal ist es, daß ihr mich geschmäht habt; ihr schämet euch nicht, mich zu verletzen.
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
Und habe ich auch wirklich geirrt, so bleibt doch mein Irrtum bei mir.
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
Wenn ihr wirklich wider mich großtun wollt, und wider mich dartun meine Schmach,
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
so wisset denn, daß Gott mich in meinem Rechte gebeugt und mich umstellt hat mit seinem Netze.
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
Siehe, ich schreie über Gewalttat, und werde nicht erhört; ich rufe um Hilfe, und da ist kein Recht.
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
Er hat meinen Weg verzäunt, daß ich nicht hinüber kann, und auf meine Pfade legte er Finsternis.
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
Meine Ehre hat er mir ausgezogen, und weggenommen die Krone meines Hauptes.
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
Er hat mich niedergerissen ringsum, so daß ich vergehe, und hat meine Hoffnung ausgerissen wie einen Baum.
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
Und seinen Zorn ließ er wider mich entbrennen, und achtete mich seinen Feinden gleich.
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
Allzumal kamen seine Scharen und bahnten ihren Weg wider mich, und lagerten sich rings um mein Zelt.
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
Meine Brüder hat er von mir entfernt, und meine Bekannten sind mir ganz entfremdet.
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
Meine Verwandten bleiben aus, und meine Vertrauten haben mich vergessen.
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
Meine Hausgenossen und meine Mägde achten mich für einen Fremden; ein Ausländer bin ich in ihren Augen geworden.
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
Meinem Knechte rufe ich, und er antwortet nicht; mit meinem Munde muß ich zu ihm flehen.
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
Mein Atem ist meinem Weibe zuwider, und mein übler Geruch den Kindern meiner Mutter.
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
Selbst Buben verachten mich; will ich aufstehen, so reden sie über mich.
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
Alle meine Vertrauten verabscheuen mich, und die ich liebte, haben sich gegen mich gekehrt.
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
Mein Gebein klebt an meiner Haut und an meinem Fleische, und nur mit der Haut meiner Zähne bin ich entronnen.
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
Erbarmet euch meiner, erbarmet euch meiner, ihr meine Freunde! Denn die Hand Gottes hat mich angetastet.
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
Warum verfolget ihr mich wie Gott, und werdet meines Fleisches nicht satt?
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
O daß doch meine Worte aufgeschrieben würden! O daß sie in ein Buch gezeichnet würden,
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
mit eisernem Griffel und Blei in den Felsen eingehauen auf ewig!
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
Und ich, ich weiß, daß mein Erlöser lebt, und als der Letzte wird er auf der Erde stehen;
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
und ist nach meiner Haut dieses da zerstört, so werde ich aus meinem Fleische Gott anschauen,
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
welchen ich selbst mir anschauen, und den meine Augen sehen werden, und kein anderer: meine Nieren verschmachten in meinem Innern. -
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
Wenn ihr saget: Wie wollen wir ihn verfolgen? und daß die Wurzel der Sache in mir sich befinde,
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
so fürchtet euch vor dem Schwerte! Denn das Schwert ist der Grimm über die Missetaten; auf daß ihr wisset, daß ein Gericht ist.
