Job 19
1 Job antwoordde, en sprak:
Job vastasi ja sanoi:
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
"Kuinka kauan te vaivaatte minun sieluani ja runtelette minua sanoillanne?
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
Jo kymmenenkin kertaa olette minua häväisseet, häpeämättä te minua rääkkäätte.
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
Olenko todella hairahtunut, yöpyykö hairahdukseni minun luonani?
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
Tahi voitteko todella ylvästellä minua vastaan ja todistaa minun ansainneen häpeäni?
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
Tietäkää siis, että Jumala on tehnyt minulle vääryyttä ja on kietonut minut verkkoonsa.
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
Katso, minä huudan: 'Väkivaltaa!' enkä saa vastausta; huudan apua, mutta ei ole mitään oikeutta.
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
Hän on aidannut tieni, niin etten pääse ylitse, ja on levittänyt pimeyden poluilleni.
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
Hän on riisunut minulta kunniani ja ottanut kruunun minun päästäni.
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
Hän repi minut maahan joka puolelta, niin että olen mennyttä, ja hän tempasi irti toivoni niinkuin puun.
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
Hän päästi vihansa syttymään minua vastaan ja piti minua vihollisenansa.
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
Hänen sotajoukkonsa tulivat yhdessä ja tekivät tiensä minua vastaan ja leiriytyivät minun majani ympärille.
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
Veljeni hän on minusta loitontanut; tuttavani ovat minusta aivan vieraantuneet.
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
Läheiseni ovat minusta luopuneet, ja uskottuni ovat unhottaneet minut.
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
Ne, jotka talossani majailevat, ja palvelijattareni pitävät minua muukalaisena, minä olen tullut vieraaksi heidän silmissään.
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
Minä kutsun palvelijaani, eikä hän vastaa; minun suuni täytyy nöyrästi rukoilla häntä.
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
Hengitykseni on vastenmielinen vaimolleni, hajuni on äitini pojista ilkeä.
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
Poikasetkin halveksivat minua; kun nousen, niin he puhuvat minusta pilkkojaan.
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
Kaikki seuratoverini inhoavat minua, ja ne, joita minä rakastin, ovat kääntyneet minua vastaan.
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
Luuni ovat tarttuneet nahkaani, ihooni, eikä minusta ole enää kuin ikenet jäljellä.
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
Armahtakaa minua, armahtakaa, te, minun ystäväni, sillä Jumalan käsi on minuun koskenut.
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
Miksi vainoatte minua niinkuin Jumala, ettekä saa kylläänne minun lihastani?
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
Oi, jospa minun sanani kirjoitettaisiin muistiin, jospa ne piirrettäisiin kirjaan,
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
rautataltalla ja lyijyllä hakattaisiin kallioon ikuisiksi ajoiksi!
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
Mutta minä tiedän lunastajani elävän, ja viimeisenä hän on seisova multien päällä.
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
Ja sittenkuin tämä nahka on yltäni raastettu ja olen ruumiistani irti, saan minä nähdä Jumalan.
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
Hänet olen minä näkevä apunani; minun silmäni saavat nähdä hänet-eikä vieraana. Munaskuuni hiukeavat sisimmässäni.
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
Kun sanotte: 'Kuinka vainoammekaan häntä!' -minusta muka löydetään asian juuri-
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
niin peljätkää miekkaa, sillä viha on kohtaava miekanalaisia pahoja töitä, tietääksenne, että tuomari on."
