Job 19

1 Job antwoordde, en sprak:

Ijob respondis kaj diris:

2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?

Ĝis kiam vi afliktados mian animon Kaj turmentados min per paroloj?

3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.

Jen jam dek fojojn vi malhonoras min; Vi ne hontas premi min.

4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;

Se mi efektive eraris, Mia eraro restos ĉe mi.

5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!

Se efektive vi volas montri vin pli grandaj ol mi, Kaj vi riproĉas al mi hontindaĵon,

6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!

Tiam sciu, ke Dio faris al mi maljustaĵon, Kaj ĉirkaŭis min per Sia reto.

7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!

Jen mi krias pri maljusteco, sed mi ne ricevas respondon; Mi vokas, sed mi ne ricevas juĝon.

8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;

Mian vojon Li baris, ke mi ne povas transiri, Kaj sur mian irejon Li metis mallumon.

9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.

Mian honoron Li detiris de mi, Kaj deprenis la kronon de mia kapo.

10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,

Li disbatis min ĉirkaŭe tiel, ke mi pereas; Mian esperon Li elŝiris kiel arbon.

11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.

Ekflamis kontraŭ mi Lia kolero, Kaj Li rigardas min kiel Lian malamikon.

12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!

Kune venis Liaj taĉmentoj, kaj ebenigis kontraŭ mi sian vojon Kaj stariĝis sieĝe ĉirkaŭ mia tendo.

13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;

Miajn fratojn Li malproksimigis de mi, Kaj miaj konatoj forfremdiĝis de mi.

14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.

Miaj parencoj fortiriĝis, Kaj miaj konantoj forgesis min.

15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;

La loĝantoj de mia domo kaj miaj servistinoj rigardas min kiel fremdulon; En iliaj okuloj mi fariĝis aligentulo.

16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.

Mian sklavon mi vokas, kaj li ne respondas; Per mia buŝo mi devas petegi lin.

17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;

Mia spiro fariĝis abomenata por mia edzino, Kaj mia petado por la filoj de mia ventro.

18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.

Eĉ la malgrandaj infanoj malestimas min; Kiam mi leviĝas, ili parolas kontraŭ mi.

19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;

Abomenas min ĉiuj miaj intimuloj; Kaj tiuj, kiujn mi amis, turnis sin kontraŭ mi.

20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.

Kun mia haŭto kaj kun mia karno kunkreskis miaj ostoj, Mi restis nur kun haŭto sur miaj dentoj.

21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;

Kompatu min, kompatu min, miaj amikoj; Ĉar la mano de Dio frapis min.

22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!

Kial vi persekutas min, kiel Dio, Kaj ne povas satiĝi de mia karno?

23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,

Ho, se miaj vortoj estus enskribitaj, Ho, se ili estus gravuritaj en libro,

24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:

Per fera skribilo kun plumbo, Gravuritaj por eterne sur roko!

25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;

Sed mi scias, ke mia Liberigonto vivas, Kaj fine Li leviĝos super la polvo.

26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!

Kaj post kiam mia haŭto estos tiel detruita Kaj mi estos senkorpa, mi vidos Dion;

27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,

Lin vidos mi, kaj miaj okuloj vidos, ne fremdaj; Pri tio sopiregas mia interno en mia brusto.

28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;

Se vi diros: Kiel ni lin persekutu, Kaj ni trovu kontraŭ li la radikon de la afero,

29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!

Tiam timu glavon; Ĉar furioza estas la glavo kontraŭ malbonagoj, Por ke vi sciu, ke ekzistas juĝo.