Job 19
1 Job antwoordde, en sprak:
Men Job svarede og sagde:
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
Hvor længe ville I bedrøve min Sjæl og knuse mig med Ord?
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
I have nu ti Gange forhaanet mig, I skammede eder ikke ved at overdøve mig.
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
Og sandelig, om jeg end har faret vild, da bliver jo min Vildfarelse hos mig selv.
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
Dersom I virkelig vilde ophøje eder imod mig og overbevise mig om min Skam,
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
saa forstaar dog, at Gud har forvendt min Sag og har ladet sit Garn omringe mig.
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
Se, jeg raaber over Vold, og jeg faar ikke Svar; jeg skriger, og der er ingen Ret.
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
Han satte Gærde for min Vej, at jeg ikke kan komme over, og han lagde Mørkhed over mine Stier.
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
Han afførte mig min Ære og borttog mit Hoveds Krone.
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
Han nedbrød mig trindt omkring, og jeg for bort; han oprykkede mit Haab som et Træ;
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
og han optændte sin Vrede imod mig og agtede mig over for sig som sine Fjender.
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
Hans Tropper kom til Hobe og banede sig Vej imod mig, og de lejrede sig trindt omkring mit Telt.
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
Han fjernede mine Brødre fra mig, og de, som kende mig, holde sig aldeles fremmede for mig.
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
Mine nærmeste have forladt mig, og mine Kyndinge have glemt mig.
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
De, som bo hos mig i mit Hus, og mine Tjenestepiger agte mig som en fremmed, jeg er bleven en Udlænding for deres Øjne.
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
Jeg kaldte ad min Tjener, og han svarede ikke; med egen Mund maatte jeg bede ham bønligt.
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
Min Aand er bleven fremmed for min Hustru og min Kærlighed for min Moders Sønner.
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
Endogsaa Børn foragte mig; staar jeg op, tale de imod mig.
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
Alle de Mænd, som vare i min Fortrolighed, have Vederstyggelighed til mig, og de, som jeg elskede, have vendt sig imod mig.
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
Mine Ben hænge ved min Hud og ved mit Kød, og jeg er netop undsluppen med mine Tænders Hud.
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
Forbarmer eder over mig, forbarmer eder over mig, I, mine Venner! thi Guds Haand har rørt mig.
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
Hvi forfølge I mig, ligesom Gud, og kunne ikke mættes af mit Kød?
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
Gid dog mine Ord maatte blive opskrevne, gid de maatte blive prentede i en Bog,
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
ja, maatte de med en Jernstil og med Bly blive indhuggede i en Klippe til evig Tid!
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
Og jeg ved, at min Genløser lever, og at han som den sidste skal staa op over Støvet.
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
Og naar min Hud, saaledes sønderslidt, er borte, og jeg er blottet for mit Kød, skal jeg skue Gud,
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
hvem jeg skal skue som den, der er for mig, og hvem mine Øjne skulle se, og ikke en fremmed; mine Nyrer forsmægte i mit Indre.
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
Naar I sige: Hvor skulle vi dog forfølge ham! — og Sagens Rod skal være funden i mig —:
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
Da frygter for Sværdet; thi Vreden rammer Misgerninger, som fortjene Sværdet; paa det I skulle vide, at der er Dom til.
