Job 19
1 Job antwoordde, en sprak:
Tedy odpověděv Job, řekl:
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
Dokudž trápiti budete duši mou, a dotírati na mne řečmi svými?
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
Již na desetkrát zhaněli jste mne, aniž se stydíte, že se zatvrzujete proti mně.
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
Ale nechť jest tak, že jsem zbloudil, při mně zůstane blud můj.
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
Jestliže se pak vždy proti mně siliti chcete, a obviňujíc mne, za pomoc sobě bráti proti mně potupu mou:
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
Tedy vězte, že Bůh podvrátil mne, a sítí svou otáhl mne.
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
Nebo aj, volám-li pro nátisk, nemám vyslyšení; křičím-li, není rozsouzení.
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
Cestu mou zapletl tak, abych nikoli projíti nemohl, a stezky mé temnostmi zastřel.
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
Slávu mou se mne strhl, a sňal korunu s hlavy mé.
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
Zpodvracel mne všudy vůkol, abych zahynul, a vyvrátil jako strom naději mou.
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
Nadto zažžel proti mně prchlivost svou, a přičtl mne mezi nepřátely své.
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
Pročež přitáhše houfové jeho, učinili sobě ke mně cestu, a vojensky se položili okolo stanu mého.
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
Bratří mé ode mne vzdálil, a známí moji všelijak se mne cizí.
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
Opustili mne příbuzní moji, a známí moji zapomenuli se na mne.
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
Podruhové domu mého a děvky mé za cizího mne mají, cizozemec jsem před očima jejich.
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
Na služebníka svého volám, ale neozývá se, i když ho ústy svými pěkně prosím.
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
Dýchání mého štítí se manželka má, ačkoli pokorně jí prosím, pro dítky života mého.
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
Nadto i ti nejšpatnější pohrdají mnou; i když povstanu, utrhají mi.
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
V ošklivost mne sobě vzali všickni rádcové moji, a ti, kteréž miluji, obrátili se proti mně.
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
K kůži mé jako k masu mému přilnuly kosti mé, kůže při zubích mých toliko v cele zůstala.
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
Slitujte se nade mnou, slitujte se nade mnou, vy přátelé moji; nebo ruka Boží se mne dotkla.
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
Proč mi se protivíte tak jako Bůh silný, a masem mým nemůžte se nasytiti?
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
Ó kdyby nyní sepsány byly řeči mé, ó kdyby v knihu vepsány byly,
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
Anobrž rafijí železnou a olovem na věčnost na skále aby vyryty byly.
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
Ačkoli já vím, že vykupitel můj živ jest, a že v den nejposlednější nad prachem se postaví.
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
A ač by kůži mou i tělo červi zvrtali, však vždy v těle svém uzřím Boha.
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
Kteréhož já uzřím sobě, a oči mé spatří jej, a ne jiný, jakkoli zhynula ledví má u vnitřnosti mé.
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
Ješto byste říci měli: I pročež ho trápíme? poněvadž základ dobré pře při mně se nalézá.
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
Bojte se meče, nebo pomsta za nepravosti jest meč, a vězte, žeť bude soud.
