Job 19
1 Job antwoordde, en sprak:
Job loh a doo tih,
2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
“Me hil nim ka hinglu na pae sak vetih, ol neh kai nan phop uh ve?
3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
Voei rha ka hmai na thae sak uh coeng, kai nan toeh te na yak pawh.
4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
Ka taengah ka tholh a rhaeh pueng dongah, ka palang tueng pataeng ngawn.
5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
Kai soah na pantai mai tih, kai kokhahnah bangla kai taengah na tluung tueng pai.
6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
Pathen loh kai n'khun sak tih, amah kah tluum te ka kaepvai ah a vael.
7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
Kuthlahnah te ka doek tih bomnah ka bih cakhaw, n'doo pawt dongah tiktamnah om pawh.
8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
Ka caehlong he a biing tih ka muk tloel. Ka hawn ah a hmuep a khueh.
9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
Kai kah thangpomnah te kai dong lamloh a pit tih ka lu dongkah rhuisam khaw a dul.
10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
Kai kaepvai lamloh m'palet tih ka pongpa vaengah ka ngaiuepnah he thing bangla a puen.
11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
A thintoek he kai taengah a sai vaengah, kai he amah taengah a rhal bangla m'moeh.
12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
Anih kah caem te rhenten ha pawk uh tih, a longpuei te kai m'picai thil uh. Te phoeiah ka dap ah pin rhaeh uh.
13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
Ka manuca rhoek kai taeng lamloh lakhla coeng tih, ka ming rhoek khaw kai lamloh kholong uh coeng.
14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
Ka yoei uh rhoek loh n'toeng uh tih, ka ming uh rhoek loh kai n'hnilh uh coeng.
15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
Ka im pah neh ka salnu rhoek loh, kholong bangla kai m'poek uh. Amih mikhmuh ah kholong hlang la ka om.
16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
Ka sal te ka khue dae oei pawh. Anih te ka ka neh ka hloep.
17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
Ka mueihla he ka yuu taengah a kholong pah tih, ka bungko kah ka ca rhoek taengah khaw rhennah ka bih.
18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
Casenca rhoek long pataeng kai he n'hnaep uh tih, ka thoh vaengah kai he n'thui uh coeng.
19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
Ka baecenol dongkah hlang boeih loh kai n'tuei uh tih, ka lungnah he kamah taengah poehlip uh.
20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
Ka vin neh ka saa hil khaw ka rhuh dongla kap tih, ka no dongkah nohli neh ka loeih.
21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
Ka hui rhoek nangmih loh kai n'rhen uh, kai n'rhen uh. Pathen kut loh kai he m'ben coeng.
22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
Balae tih Pathen bangla kai nan hloem uh. Kai saa lamkah khaw na hah uh hae mahpawh.
23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
Kai ol a daek uh te unim a paek bal. Cabu dongkah bangla a unim a paek vetih a taem uh ve?
24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
Thi cacung neh kawnlawk te, lungpang dongah a yoeyah la a dae uh.
25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
Kai tah kai aka tlan te hing tih, hmailong kah laipi dongah thoo ni tila ka ming.
26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
Ka vin hnukah he hluep uh cakhaw, ka saa dongah Pathen ka hmuh bitni.
27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
Kai kamah long khaw ka hmuh vetih, ka mik long khaw a hmuh pueng ni. Te dongah ka rhang kah ka kuel loh rhalawt te a hue moenih.
28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
Ka khuikah ol hnun a hmuh parhi te, ‘Anih te metlam n'hloem eh?’ na ti uh akhaw,
29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
nangmih te cunghang hmai ah bakuep uh laeh. Amah dumlai tah dumlai bangla na ming uh hamla cunghang lamloh thaesainah kosi om coeng,” a ti.
