Job 18
1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
Shuxaliq Bildad jawaben mundaq dédi: —
2 Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;
Sendek ademler qachan’ghiche mundaq sözlerni toxtatmaysiler? Siler obdan oylap béqinglar, andin biz söz qilimiz.
3 Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?
Biz némishqa silerning aldinglarda haywanlar hésablinimiz? Némishqa aldinglarda exmeq tonulimiz?
4 Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?
Hey özüngning ghezipide özüngni yirtquchi, séni depla yer-zémin tashliwétilemdu?! Tagh-tashlar öz ornidin kötürülüp kétemdu?!
5 Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;
Qandaqla bolmisun, yaman ademning chirighi öchürülidu, Uning ot-uchqunliri yalqunlimaydu.
6 Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.
Chédiridiki nur qarangghuluqqa aylinidu, Uning üstige asqan chirighi öchürülidu.
7 Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;
Uning mezmut qedemliri qisilidu, Özining nesihetliri özini mollaq atquzidu.
8 Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.
Chünki öz putliri özini torgha ewetidu, U del torning üstige desseydighan bolidu.
9 Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.
Qiltaq uni tapinidin iliwalidu, Tuzaq uni tutuwalidu.
10 Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;
Yerde uni kütidighan yoshurun arghamcha bar, Yolida uni tutmaqchi bolghan bir qapqan bar.
11 Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.
Uni her tereptin wehimiler bésip qorqitiwatidu, Hem ular uni iz qoghlap qoghlawatidu.
12 Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;
Maghdurini acharchiliq yep tügetti; Palaket uning yénida paylap yüridu.
13 Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.
Ölümning chong balisi uning térisini yewatidu; Uning ezalirini shoraydu.
14 Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking
U öz chédiridiki amanliqtin yulup tashlinidu, [Ölümning tunjisi] uni «wehimilerning padishahi»ning aldigha yalap apiridu.
15 Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.
Öyidikiler emes, belki bashqilar uning chédirida turidu; Turalghusining üstige günggürt yaghdurulidu.
16 Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;
Uning yiltizi tégidin qurutulidu; Üstidiki shaxliri késilidu.
17 Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.
Uning eslimisimu yer yüzidikilerning ésidin kötürülüp kétidu, Sirtlarda uning nam-abruyi qalmaydu.
18 Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;
U yoruqluqtin qarangghuluqqa qoghliwétilgen bolup, Bu dunyadin heydiwétilidu.
19 Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.
El-yurtta héchqandaq perzentliri yaki ewladliri qalmaydu, U musapir bolup turghan yerlerdimu nesli qalmaydu.
20 Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:
Uningdin kéyinkiler uning künige qarap alaqzade bolidu, Xuddi aldinqilarmu chöchüp ketkendek.
21 Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!
Mana, qebih ademning makanliri shübhisiz shundaq, Tengrini tonumaydighan kishiningmu orni choqum shundaqtur.
