Job 18
1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
Na Suhini Bildad buaa sɛ,
2 Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;
“Ɛberɛ bɛn na wobɛgyae kasa tenten yi? Dwene ho yie, na afei yɛbɛtumi akasa.
3 Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?
Adɛn enti na wofa yɛn sɛ anantwie na wosusu sɛ yɛnnim nyansa yi?
4 Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?
Wo a wode abufuo tete wo mu nketenkete, wo enti, ɛsɛ sɛ yɛfiri asase yi so anaasɛ wo enti, wɔnnwiri mmotan mfiri wɔn siberɛ anaa?
5 Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;
“Omumuyɛfoɔ kanea adum; na ne ogya nnɛre bio.
6 Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.
Hann a ɛwɔ ne ntomadan mu duru sum; kanea a ɛsi ne ho no dum.
7 Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;
Nʼanammɔntuo mu ahoɔden ano bɛbrɛ ase; nʼankasa nhyehyɛeɛ bɛhwe nʼase.
8 Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.
Nʼanammɔn de no kɔ afidie mu, na ɔkyinkyini kɔtɔ nʼatena mu.
9 Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.
Afidie sɔ ne nantin na ɛsɔ ne mu denden.
10 Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;
Wɔasum no afidie ahinta wɔ fam; afidie wɔ ne kwan mu.
11 Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.
Ahunahuna ma ɔbɔ huboa wɔ ne ho nyinaa na ɛha no wɔ nʼanammɔntuo biara mu.
12 Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;
Atoyerɛnkyɛm kɔn dɔ no; na sɛ ɔhwe ase a, amanehunu retwɛn no.
13 Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.
Ɛwewe ne honam ani baabi; na owuo di ɛkan sɛe nʼakwaa.
14 Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking
Wɔtwe no firi ne ntomadan banbɔeɛ mu na wɔde no brɛ ahunahunahene.
15 Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.
Ogya te ne ntomadan mu; na wɔabɔ sɔfe a ɛrederɛ apete nʼatenaeɛ.
16 Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;
Ne nhini wuwu wɔ aseɛ na ne mman nso wu wɔ ɔsoro.
17 Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.
Wɔrenkae no asase so bio; na ɔrennya edin wɔ asase so.
18 Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;
Wɔka no firi hann mu kɔ sum mu na wɔpam no firi ewiase.
19 Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.
Ɔnni mma anaa nananom wɔ ne nkurɔfoɔ mu, na nʼase ni biara renka wɔ baabi a ɔtenaeɛ.
20 Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:
Nnipa a wɔfiri atɔeɛ fam ho adwiri wɔn wɔ deɛ ato noɔ no ho; na wɔn a wɔwɔ apueeɛ fam abɔ huboa.
21 Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!
Ampa ara sei na omumuyɛfoɔ atenaeɛ teɛ; sei ne beaeɛ a deɛ ɔnnim Onyankopɔn teɛ.”
