Job 18
1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
Tad Bildads no Šuhas atbildēja un sacīja:
2 Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;
Cik ilgi vēl jūs grābstīsities pēc vārdiem? Pieņemiet padomu, un tad runāsim.
3 Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?
Kāpēc mēs topam turēti par lopiem, un par muļķiem jūsu acīs?
4 Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?
Tava dvēsele no dusmām plīst; vai tad tevis dēļ zeme paliks tukša un klintis celsies no savas vietas?
5 Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;
Tomēr bezdievīgo gaisma izdzisīs, un viņa uguns liesma nespīdēs.
6 Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.
Gaišums paliek tumšs viņa dzīvoklī, un viņa spīdeklis pār viņu izdziest.
7 Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;
Viņa varas ceļi paliek šauri, un paša padoms viņu gāž.
8 Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.
Jo viņa kājas to iedzen tīklā, un viņš staigā pār slazda valgiem.
9 Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.
Valgs saista viņa pēdas, un saites viņu satver.
10 Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;
Viņa valgs ir apslēpts zemē, un viņa slazds uz ceļa.
11 Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.
Visapkārt bailība viņu iztrūcina un viņu dzen uz visiem soļiem.
12 Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;
Nelaime taisās viņu rīt, un posts ir gatavs viņu gāzt.
13 Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.
Tas ēd viņa miesas, un nāves pirmdzimušais rij viņa locekļus.
14 Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking
Viņa cerība tiek atņemta no viņa dzīvokļa, un viņam jānoiet pie briesmu ķēniņa.
15 Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.
Viņa dzīvoklī dzīvo visai sveši, uz viņa mājas vietu kaisa sēru.
16 Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;
No apakšas sakalst viņa saknes, un no augšienes novīst viņa zari.
17 Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.
Viņa piemiņa iznīkst no zemes, un slava viņam nepaliek pasaulē.
18 Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;
No gaismas to izstumj tumsā un aizdzen no zemes virsas.
19 Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.
Viņam nav nedz bērna, nedz bērnu bērna savos ļaudīs, un neviens neatliek viņa māju vietās.
20 Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:
Kas rietumos, iztrūcinājās par viņa dienu, un kas austrumos, tos pārņem šaušalas.
21 Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!
Tiešām, tā notiek netaisno dzīvokļiem un tādu ļaužu vietai, kas Dievu neatzīst.
