Job 18
1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
Felele pedig a sukhi Bildád, és monda:
2 Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;
Mikor akartok a beszédnek véget vetni? Értsétek meg a dolgot, azután szóljunk.
3 Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?
Miért állíttatunk barmoknak, és miért vagyunk tisztátalanok a ti szemeitekben?
4 Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?
Te éretted, a ki szaggatja lelkét haragjában, vajjon elhagyattatik-é a föld, és felszakasztatik-é a kőszikla helyéről?
5 Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;
Sőt inkább a gonoszok világa kialuszik, és nem fénylik az ő tüzöknek szikrája.
6 Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.
A világosság elsötétedik az ő sátorában, szövétneke kialszik felette.
7 Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;
Erős léptei aprókká lesznek, saját tanácsa rontja meg őt.
8 Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.
Mert lábaival hálóba bonyolódik, és ó-verem felett jár.
9 Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.
A sarka tőrbe akad, és kelepcze fogja meg őt.
10 Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;
Hurok rejtetett el a földbe ellene, és zsineg az ő szokott ösvényén.
11 Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.
Mindenfelől félelmek rettentik őt, és üldözik őt léptennyomon.
12 Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;
Éhség emészti fel az ő erejét, és nyomorúság leselkedik oldala mellett.
13 Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.
Megemészti testének izmait, megemészti izmait a halál zsengéje.
14 Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking
Eltünik sátorából az ő bátorsága, és a félelmek királyához folyamodik ő.
15 Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.
Az lakik sátorában, a ki nem az övé, és hajlékára kénkövet szórnak.
16 Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;
Alant elszáradnak gyökerei, és felülről levágatik az ága.
17 Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.
Emlékezete elvész a földről, még az utczákon sem marad fel a neve.
18 Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;
A világosságról a sötétségbe taszítják, a föld kerekségéről elüldözik őt.
19 Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.
Sem fia, sem unokája nem lesz az ő népében, és semmi maradéka az ő tanyáján.
20 Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:
Az ő pusztulásától megborzadnak, a kik következnek és rettegés fogja el a most élő embereket.
21 Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!
Ilyenek az álnok embernek hajlékai, és ilyen annak lakóhelye, a ki nem tiszteli Istent.
