Job 18

1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:

Felelt a Súachbeli Bildád és mondta:

2 Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;

Meddig fogtok szavakra vadászni? Észre térjetek s azután beszéljünk!

3 Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?

Miért tekintetünk baromnak, tisztátalanokká váltunk szemeitekben?

4 Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?

Ki önnönmagát széttépi haragjában, vajon miattad elhagyottá legyen-e a föld, és szikla mozduljon el helyéből?

5 Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;

Mégis a gonoszok világossága kialszik, és nem fénylik tüzének lángja.

6 Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.

Világosság elsötétült sátorában, és mécsese ő fölötte kialszik.

7 Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;

Megszorulnak erős léptei s oda veti őt saját tanácsa.

8 Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.

Mert hálóba kergettetett lábaival és rácsozat fölött járkál;

9 Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.

sarkon kapja a kelepcze, megragadja a hurok;

10 Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;

a földön van elrejtve kötele és csapdája az ösvényen.

11 Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.

Köröskörül ijesztették rémülések, hogy űzzék őt lépten-nyomon.

12 Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;

Éhes lesz az ereje, és balsors kész az oldalán.

13 Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.

Megeszi bőrének tagjait, megeszi tagjait halálnak elsőszülöttje.

14 Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking

Kiszakíttatik sátrából bizalma, és lépnie kell a rémülések királyához.

15 Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.

Lakni fog sátrában – már nem az övé – kénkő szóratik hajlékára.

16 Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;

Alul elszáradnak gyökerei, a felül elfonnyad a gallya.

17 Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.

Emlékezete elveszett az országból és nincs neki neve a tájakon.

18 Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;

Taszítják őt világosságból sötétségbe és a világból elbolyongtatják.

19 Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.

Nincs neki sarjadéka, sem ivadéka népében, és nincs maradék tanyáján.

20 Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:

Napja miatt eliszonyodtak a nyugotiak, s a keletieket borzadály fogja el.

21 Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!

Bizony ilyenek a jogtalannak lakásai, és ilyen a helye annak, ki nem ismerte meg az Istent.