Job 18
1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
Sitten suuhilainen Bildad lausui ja sanoi:
2 Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;
"Kuinka kauan te asetatte sanoille ansoja? Tulkaa järkiinne, sitten puhelemme.
3 Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?
Miksi meitä pidetään elukkain veroisina, olemmeko teidän silmissänne tylsät?
4 Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?
Sinä, joka raivossasi raatelet itseäsi-sinunko tähtesi jätettäisiin maa autioksi ja kallio siirtyisi sijaltansa?
5 Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;
Ei, jumalattomain valo sammuu, eikä hänen tulensa liekki loista.
6 Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.
Valo pimenee hänen majassansa, ja hänen lamppunsa sammuu hänen päänsä päältä.
7 Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;
Hänen väkevät askeleensa supistuvat ahtaalle, ja hänen oma neuvonsa kaataa hänet maahan.
8 Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.
Sillä hänen omat jalkansa vievät hänet verkkoon, hän käyskentelee katetun pyyntihaudan päällä.
9 Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.
Paula tarttuu hänen kantapäähänsä, ansa käy häneen kiinni;
10 Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;
hänelle on maahan kätketty pyydys, polulle häntä varten silmukka.
11 Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.
Kauhut peljättävät häntä kaikkialta ja ajavat häntä kintereillä kiitäen.
12 Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;
Nälkäiseksi käy hänen vaivansa, ja turmio vartoo hänen kaatumistaan.
13 Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.
Hänen ruumiinsa jäseniä kalvaa, hänen jäseniänsä kalvaa kuoleman esikoinen.
14 Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking
Hänet temmataan pois majastansa, turvastansa; hänet pannaan astumaan kauhujen kuninkaan tykö.
15 Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.
Hänen majassansa asuu outoja, hänen asuinpaikallensa sirotetaan tulikiveä.
16 Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;
Alhaalta kuivuvat hänen juurensa, ylhäältä kuihtuvat hänen oksansa.
17 Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.
Hänen muistonsa katoaa maasta, eikä hänen nimeänsä kadulla mainita.
18 Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;
Hänet sysätään valosta pimeyteen ja karkoitetaan maan piiristä.
19 Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.
Ei sukua, ei jälkeläistä ole hänellä kansansa seassa, eikä ketään jää jäljelle hänen asuntoihinsa.
20 Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:
Lännen asujat hämmästyvät hänen tuhopäiväänsä, idän asujat valtaa vavistus.
21 Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!
Näin käy väärintekijän huoneelle, näin sen asuinpaikalle, joka ei Jumalasta välitä."
